Gisteravond ben ik sinds lange tijd weer gaan verbinden met een groepje ‘gelijkgestemden’…(in mijn hoofd maak ik er ‘wappie-yoga’ van) maar ‘gelijkgestemd’ klinkt wat vriendelijker. Ik vind het ook wel een mooie term, vooral het woord ‘gestemd’…ergens zit je op een zelfde zender, een zelfde frequentie….je ontvangt hetzelfde ‘radio’ kanaal….dat wil niet zeggen dat je elk item op dat radio kanaal even leuk vind of het overal over eens bent. Je ontvangt wel dezelfde informatie en daar gaat een ieder uiteindelijk voor zichzelf mee aan de slag, wat resoneert er wel en wat niet, waar ligt je focus…ik merk in elk geval een grote gemene deler en dat is dat niemand meer dezelfde persoon is qua denken, voelen, handelen, leven als 2 jaar terug. Een consequentie is dat een ieder los heeft moeten laten, ideeën, overtuigingen over de wereld, over jezelf, vrienden, relaties zoals ze waren binnen familie etc.
Voor de meesten is er inmiddels veel voor in de plaats gekomen. Nieuwe mensen, verbindingen, hobby’s, werkzaamheden.
Mijn leven, zoals het nu is, voelt nog vrij klein. Het is vooral het gezinsleven, zonder vaste woning, zonder inkomen.
Inspiratie
Gisteravond vroeg iemand mij: ‘wat houdt jou geïnspireerd? Mooie, oprechte vraag.
Daar kan ik op verschillende niveau’s antwoord op geven.
Ik kan alleen maar vanuit het hier en nu ‘spreken’… Ik ervaar momenteel volledig hoe het is om los te laten. Om los te staan van familie, los van vroegere vrienden en kennissen. Ik ervaar daarin een bepaalde mate van berusting. Het is daarmee niet een uitgemaakte zaak… maar een, voor mij toxisch deel, heeft zich losgeweekt en vervolgens losgelaten.
Dat de ander dat wellicht als onaardig, te fel, te oordelend en ondankbaar ervaart…dat zal.
Mijn neiging was vaak om weer wat terug te krabbelen, te verzachten, de harmonie weer op te zoeken, meegaand te zijn, te vergoelijken. Daar ben ik mee gestopt. En waar ik daar eerder veel stress van had, voel ik nu rust en ruimte.
Wat een bevrijding. Werkelijk mijn hart (in verbinding met mijn hoofd) te laten spreken ongeacht de reactie van de ander. Niet om iemand bewust pijn te doen, maar om mijn waarheid te uiten en mezelf te bevrijden van oude patronen.
En nog even wat scherpte
Ik hoor veel mensen noemen dat ze de term ‘wakker en slapend’ zo moeilijk vinden, zo polariserend. Zo arrogant om te denken dat je het beter weet en ach, de ander kan daar blijkbaar nog niet bij. Dat zou denigrerend zijn en zo voelt het voor mensen ook. ‘Jij denkt het beter te weten, ieder mag zijn eigen waarheid hebben’….
Zeggen we dat ook als blijkt dat een pedofiel een kind misbruikt? Als blijkt dat honderden kinderen zijn misbruikt door een priester? Als blijkt dat er mensen in kampen zaten en vergast werden? Is het dan ook denigrerend om te zeggen, ‘je bent onder hypnose, je slaapt, open je ogen en vind er wat van, spreek je uit’, als iemand roept dat dat niet waar is en dat hij zijn eigen waarheid mag hebben en de ander niet zo moet oordelen?
Natuurlijk heeft ieder zijn eigen pad, zijn eigen karma uit te werken, zijn eigen lessen te leren. Daar hoort dan blijkbaar ook bij dat iemand als ik in je vriendengroep of familie zit en zo nu en dan iets trigger, forceer, heel irritant en vervelend en onaardig….ik was zo gezellig vroeger en nu ben ik zo bozig…De scherpte heb ik altijd al wel gehad, alleen hield ik dat vaak voor mezelf, omdat dat niet ontvangen kon worden. Dat kan het vaak nog steeds niet, maar ik ben in elk geval eerlijk naar mezelf.
Dat scherpe voelde ik niet gisteravond. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat er grote overkomsten zijn in manier van denken en ervaren, maar vooral dat mensen eerlijk durven vertellen dat ze weleens een hele dag bozig zijn, huilen, het niet meer weten. Ik voel herkenning en mededogen. Een gedeeld gevoel van onrecht, blikveld durven verruimen….
Dat inspireert me. Echtheid, authenticiteit, oprechtheid en de zoektocht daarin van mezelf en de ander…dat wilde ik delen …
