Een dag om terug te kijken, te reflecteren…Afgelopen jaar was het meest onstuimige jaar van mijn leven tot nu toe. Ik heb veel geschreven en de titel van mijn document heet: ‘opnieuw beginnen’…Als ik terug kijk zou de titel ‘loslaten’ gepaster zijn. De behoefte is opnieuw beginnen, maar om dat werkelijk te kunnen doen had ik eerst los te laten.
Gedachten die weleens door mijn hoofd gaan zijn: ‘hadden we niet beter de kinderen op hun (eerste) school kunnen houden? Hadden we niet beter alleen voor een vakantie naar Hongarije kunnen gaan? Hadden we niet beter eerst de verkoop van het huis rond moeten krijgen? Hadden we überhaupt al veel eerder ons huis moeten verkopen…Enzovoorts…. Waarschijnlijk zijn er best een aantal mensen die nu instemmend knikken van, ‘JA, je hebt er wel een zooitje van gemaakt, ik had allang voorzien dat het mis zou gaan…’
En toch zit het hele leven nou juist in al die ervaringen. Je kunt niet uit een systeem breken als je voorzichtig op de deur klopt en vraagt, ‘mag ik er misschien uit’? We hadden ons kunnen afvragen hoe het was om te emigreren naar Hongarije, internet kunnen afstruinen, alle gevaren en moeilijkheden op een rijtje kunnen zetten, wikken en wegen en dan waren er altijd meer argumenten geweest om het niet te doen, of later als zus of als zo…
Ik ben er trots op dat we gewoon gegaan zijn. We hebben het geleefd, niet voorzichtig een beetje, nee All the way. Werkelijk de ervaring geleefd. Met alle hoogte en dieptepunten die er bij het leven horen als je het ten volle leeft.
Net zoals het thuisonderwijs. Dat is iets wat lastig (oftewel onmogelijk) om legaal te realiseren is in Nederland. Toch hebben we wekenlang 100% gewijd aan het geven van thuisonderwijs. Door het te doen, door het te leven. We hebben werkelijk kunnen ervaren hoe het voor ons als gezin is om op onszelf aangewezen te zijn, hoe het is om de kinderen te unschoolen. Dit hadden we nooit ervaren als we keurig de regeltjes hadden gevolgd.
Het mooie is dat we momenteel niet kiezen voor Hongarije als permanente woonplek en ook niet kiezen voor thuisonderwijs, niet omdat het onmogelijk is, maar omdat andere wegen zich aandienen.
Het blijft voor mij een zoektocht naar balans in een wereld vol onrust, chaos, disbalans, onderdrukking etc. Deze laatste dagen in Schiedam in ons huis voelen vreemd, onwennig. Veel herinneringen komen boven…Gister zijn we voor het eerst naar Drenthe gereden en ook dat voelt vreemd en onwennig. De vragen ‘Wat doe ik hier’? komen op. Het loslaten van ons ‘oude leven’ vermengt met gedachten over ‘een nieuw begin’ wisselen elkaar continue af. Alsof ik elk element ervan moet doorleven. Het voortslepend proces waar soms geen einde aan lijkt te komen, vergelijkbaar met de wereld waarin we nu leven. Een heen en weer tussen een gevoel van onmacht, een realistische blik op de wereld waarin zoveel wreedheden aan het licht komen, waar het onveilig voelt, en een gevoel van vertrouwen, de mens die evolueert, hoger trilt, waarin ik merk dat mensen elkaar weten te vinden, waar nieuwe liefdevolle initiatieven en mogelijkheden ontstaan.
Het idee van ‘de nieuwe wereld is er al, je kiest zelf je eigen tijdlijn versus de blik die ik werp op de wereld die steeds dwingender wordt en onderwerpen tussen familieleden steeds meer taboe. Het is een navigeren tussen de verschillende realiteiten, tussen realistisch en waakzaam zijn en loslaten van angst en vol vertrouwen een lichte plek visualiseren en daarmee manifesteren. Voor mij kan het 1 niet zonder het ander. Er is geen 1 manier of weg…afgelopen jaar kozen wij vanuit intuïtie, gezond verstand, innerlijk kompas, lef, soms bluf, soms angst, soms verdriet of wanhoop.
Niet de makkelijkste weg, gewoon meedoen was makkelijker geweest…wel heel echt en met een liefdevolle intentie. Om bij te dragen aan die nieuwe wereld, om te beginnen bij mezelf en dogma’s, overtuigingen los te durven laten, te verruimen, te verdiepen, mogelijkheden te zien…te durven springen…zie ik je daar?
