Weer terug in Schiedam, phoe de plek die ik voorgoed achter me gelaten dacht te hebben. De eerste weken heb ik met de kinderen bij mijn ouders gelogeerd. Het idee was dat ik focus kon hebben op het thuis onderwijzen van de kinderen en Rogier bezig kon gaan met de verkoop van het huis. Een hele pittige tijd. We waren allebei gespannen, voelden ons nergens thuis, alsof er geen plek voor ons was in deze wereld. We moesten alle zeilen bijzetten om er te zijn voor de kinderen, om het hele verkoopproces weer in gang te zetten en ondertussen moesten de kinderen eigenlijk naar school…maar waar gingen we wonen? Hoelang duurde het om ons huis te verkopen? Weer tijdelijk een nieuwe school leek onzinnig…Uiteindelijk voelde het in elk geval beter weer bij elkaar te zijn en woonden we dus weer in Schiedam…gelukkig hadden we nieuwe kopers gevonden en gingen we ons focussen op de volgende stap.
We besloten in België te gaan kijken, omdat er in België thuisonderwijs mogelijk is. Het mooie is dat veel meer gezinnen dat doen en er werden verschillende subgroepjes gevormd, zodat er ook genoeg sociaal contact was. Een paar keer op en neer naar België om een huis te bezichtigen, helaas werden we steeds afgebeld. Wat ons nekte was ons gebrek aan inkomen. Ondanks een reserve door de overwaarde van ons huis en onze wil weer te gaan werken, zodra we weten waar we wonen, het bleek niet voldoende. De datum van de overdracht naderde en wij hadden nog geen huis…Urenlang speurde ik het internet af, ik belde ook alle vakantieparken, totdat ik uiteindelijk beet had. We konden in een vakantiehuisje in Witterzomer in Assen. We konden daar 6 maanden verblijven, dat gaf een hoop rust.
Als je ons huis kent in Schiedam en de hoeveelheid spullen die we hadden, kan je je voorstellen dat het nog een hele klus was om ons huis helemaal leeg te krijgen. Weken van sorteren, wegbrengen, sjouwen, inpakken volgden. Wat gaat er mee naar het huisje, wat gaan er naar de opslag in Assen, wat gaat er naar de schuur van mijn schoonouders, naar het tuinhuisje van mijn ouders, wat ligt er nog in Hongarije…We hebben een hele hoop spullen weggedaan, verkocht via marktplaats, weggegeven, naar de kringloop gebracht. En zo vertrokken we naar Drenthe met een wagen heel vol geladen. We waren compleet uitgeput. Ik kreeg last van mijn ischias dus kon niet zoveel helpen sjouwen. Onze oudste van 14 heeft flink geholpen en zo stonden uiteindelijk alle spullen op hun plek.
Wonen in een mini huisje met 5 personen, ach we waren al lang blij dat we ergens neer konden strijken. Het was kerstvakantie en we hebben vooral veel spelletjes gedaan…alles was verder nog dicht op het park door de lockdown. Tussen alle verhuisperikelen door hadden we scholen uitgekozen voor de kinderen en na de kerstvakantie gingen ze naar hun nieuwe school. Gelukkig hebben we de meest flexibele, lieve, leuke en stoere kinderen van de wereld en pasten ze zich goed aan. De onzekerheid bleef, want ze wisten al dat het erg lastig zou worden om in de buurt een huis te vinden, dus ze gingen er al vanuit dat ze niet op deze school zouden blijven.
De zoektocht ging verder…we vielen voor een huisje in Stavoren, bijzondere plek, we ontmoeten daar een bijzonder persoon en alles leek dan toch vrij snel op zijn plek te vallen…we deden een bod en zagen ons daar al helemaal wonen, met gelijkgestemde mensen die ons zouden helpen qua woonruimte terwijl het huis opgeknapt werd, dit moest zo zijn…Helaas, iemand anders bood meer en we bleven teleurgesteld achter. Ik kwam in een gevoel van machteloosheid…Weer alle zeilen bijzetten om steeds weer terug te gaan naar vertrouwen. Visualiseren van onze plek, denken in mogelijkheden…
Ondertussen gingen de restaurants en de binnenspeeltuin weer open, met qr code dat wel…dus terwijl veel gezinnen genoten van de herwonnen vrijheid, even eruit, even binnen spelen, ergens wat eten in deze donkere januari maand, werd ons de toegang ontzegd, want we waren niet gevaccineerd. Ik ging op zoek naar plekken waar ze wat flexibeler waren en ik zal deze plekjes nooit vergeten. Als ik er nu over schrijf voelt het onwerkelijk. Ging het echt zo ver? En mensen waren er ok mee? Zolang ze zelf maar naar binnen mochten?
Een periode van veel Funda, veel heen en weer rijden naar Groningen en Friesland…Tja, soms voelde het wel ok, maar gingen we werkelijk zo ver weg wonen?
Rond maart ging de qr code eraf en kwam er weer een beetje kleur in het leven op een vakantiepark. De kinderen konden lekker spelen, het werd lente, we ontdekten de mooie plekjes om te mountainbiken, we zijn een aantal keren gaan zwemmen in het koude water…alles om mijn lichaam te doen herstellen, helaas is dat nog steeds niet het geval. Mensen met chronische pijn weten hoe zwaar het voelt om elke dag pijn te hebben.
