Shohreh Feshtali

Ik werd gegrepen door het levensverhaal van Shohreh Feshtali, te gast bij Jorn Luka in de Trueman show. Met een messcherpe analyse over de huidige maatschappelijke situatie en haar paralel met haar geboorteland Iran en de machtsovername. 

Vaak reageren mensen op de video’s die ik ze doorstuur met: ‘dat heb je zeker van Facebook, maar die werken met een algoritme en zo krijg je dus alles te zien wat jou ‘mening’ bevestigd’. 

‘https://www.youtube.com/watch?v=2QKA8qQvJSo’

Als ik kijkt om iets negatiefs te vinden, zodat ik de inhoud niet werkelijk tot me hoef te nemen, is er altijd wel wat te vinden.

• ‘Ik vind die man maar arrogant’
• ‘Heel interessant, maar dat ene onderwerp waar over gesproken wordt geloof ik niet’
• ‘Er worden aannames gedaan, maar wat is dan hun bron’?
• Dat is geen echte journalistiek, want er zijn alleen maar gasten waar de interviewer het mee eens is.’
• ‘Internet is vervuild en houdt alles alleen maar in stand, iedereen kan alles maar roepen.’
• ‘Ik vind die uitspraken maar gevaarlijk, want een bepaalde leider in WO2 had ook dergelijke uitspraken, maar wat wil iemand ermee?’
• ‘We gaan het nooit eens worden, ik heb gewoon een ander mensbeeld.’

Telkens als ik dan toch iets zag waarvan ik dacht, hier kan iemand gewoon niet omheen, was er tot mijn verbazing toch altijd weer iets niet goed aan en kwam het weer niet tot een inhoudelijke dialoog. Of het nou gaat om een arts, wetenschapper of professor…

Shohreh verkondigd niet zomaar ‘een mening’, ze heeft geen persoonlijk gewin, komt zeker niet arrogant over….ze heeft hetgeen ze vertelt zelf ervaren. Ze heeft meer ervaren dan de meeste mensen in een heel leven.

Ik voelde me afgelopen jaar regelmatig gefrustreerd, machteloos, boos en verdrietig, Dat voelt zo klein vergeleken met wat zij heeft doorgemaakt. Daarmee wil ik niet mezelf tenietdoen, maar zet het wel in perspectief. Het helpt en inspireert me om boven mijn emotie te staan en me er niet teveel door te laten meeslepen.

Shohreh vertelt:

‘Ik ben de technologie heel dankbaar, hoe kon ik anders zo goed aan informatie komen, ik kan met 1 klik alles vinden wat ik wil, als je maar zoekt op de juiste manier.’

Daar zit  voor mij alles in:

Internet op zich is niet ‘slecht’, het is de manier waarop er gebruik of misbruik van wordt gemaakt die er toe doet.

Geneeskunde op zich is niet ‘slecht’, artsen doen fantastische dingen, het is de manier waarop we als mensen afhankelijk worden gehouden.

Onderwijs op zich is niet ‘slecht’, het is de manier waarop kinderen klaargestoomd worden voor een leven in de ratrace die niet deugt.

Hetzelfde geldt voor technologie, geweldige uitvinding de koelkast en de wasmachine, we hoeven niet helemaal terug naar de oertijd, maar we leven nu in uitersten, waarin we denken dat dieren producten zijn die we goedkoop kunnen consumeren, maar we willen ook niet geconfronteerd worden met de realiteit, want dan vergaat de eetlust….

Nee ik ben geen ‘klimaatprobleem-ontkenner’, ik ben de eerste die ziet dat plastic een groot probleem vormt, maar het ‘klimaat probleem’ in de schoenen schuiven van de burger, terwijl er bomen gekapt worden om bio brandstof van te maken, oftewel bio-energie?

Ondertussen laat men, onder het mom van, belangrijk voor dieren en insecten, alle bomen, takken, herfstbladeren liggen. Wordt gedroogde koeienmest voor brandstof gebruikt? Hoezo is er dan nog een stikstofprobleem? Het zijn juist inheemse mensen die vanuit traditie dood hout verbranden en levende bomen laten staan.

Zoals Shohreh helder verwoord,

‘Doe er niet aan mee, laat je niet afleiden, blijf bij de kern van een verhaal.’

‘Mensen bang maken voor een onzichtbare vijand, die je niet kan zien, maar je moet je continue verdedigen, dan word je helemaal gek. Met allemaal regels en eisen die mensen in de war brengen. Alles is gebaseerd op speculaties.’

Het hele C verhaal is gebaseerd op speculaties, dus we kunnen het wel hebben over maatregelen, of mondkapjes wel of niet werken, of 1,5 meter afstand zinvol is, maar dat is allemaal afleiding.

Er wordt steeds gesproken over hetgeen wat komen gaat, ‘een golf, een nieuwe variant, een nieuwe lockdown etc’, allemaal projecties die niet te verifiëren vallen, maar waar wel steeds nieuwe maatregelen op gebaseerd worden.’

De kern klopt niet en als je met elkaar het kan hebben over deze kern en werkelijk kan kijken naar de cijfers, dan ben je snel uitgepraat, want dan zul je zien dat het niet klopt en is verder praten niet relevant.

Mijn (onze) conclusie afgelopen jaar was en is:

• Stoppen met meedoen (lees meer hierover op mijn website)
• Focus op fysieke, mentale, spirituele gezondheid
• Focus op gezin
• 70% delen op sociaal media is positief opbouwend (is niet hetzelfde als comfortabel), 30% kritisch

Levensverhalen, zoals die van Shohreh, vind ik zo waardevol en van betekenis, laten we luisteren naar elkaars verhalen, zo schrijven we samen geschiedenis…

Op weg naar ware vrijheid.

Wow wat is loslaten en ‘go with the flow’ toch spannend op zijn tijd. Het voelt als een vrije val…aan niks meer vasthouden, alle overtuigingen en ideeën over hoe het hoort loslaten. Stoppen met vergelijken hoe anderen dingen doen en stoppen met twijfelen aan mezelf.

Vanmorgen stond ik op met een zwaar gevoel van moedeloosheid. Gedachten waren o.a. ‘als ik dit of dat heb gedaan, dan kan ik ontspannen.’ Het punt is dat ik alleen vanuit ontspanning en in de juiste energie datgene gedaan krijg met inspiratie van binnenuit.

Alles wat van buitenaf komt loslaten, betekent alles wat van binnenuit komt omarmen. Dat van binnenuit kan alleen maar gehoord en gezien en gevoeld worden, zodra er ruimte is gemaakt. En dat ‘ruimte maken’, dat voelt als een vrije val….een vrije val met een diep gevoel van vertrouwen op een zachte landing…zo voel ik het als ik maar even mezelf de rust gun om mijn ogen te sluiten en met mijn aandacht naar binnen ga.

Als vanzelf stroomt er dan een fijne energie door me heen, vol creatie kracht en levendigheid. Ik voel dan weer de zin om de dingen die ‘moeten’ gebeuren te gaan doen, wat een verschil met vanmorgen.

Wat een levenskunst om dit gevoel niet krampachtig vast te willen houden of te overschaduwen met nieuwe gedachten aan alles wat er nog ‘moet’ gebeuren.

Dit proces samen doen is wat me zoveel support geeft. Mijn partner die zo afgestemd is dat hij aan voelt wat ik nodig heb en ik die het aan kan nemen en vice versa. Soms met hele fijne gesprekken zoals vandaag en soms met een ruzie of confrontatie en daarna een goed gesprek. Het maakt niet uit, allebei is even liefdevol….

Oftewel, ik heb een blaasontsteking. Ik voel zo’n diepe  woede in mezelf als ik denk aan alle kinderen en jongeren die op schandalige manier onder druk worden gezet om een prikje te nemen.

Ik voelde al ongekende boosheid bij het zien van kinderen met een mondkapje op, voor mij rede genoeg om onze kinderen thuis te houden en uiteindelijk naar een andere school te laten gaan.

Als ik lees, hoor en afbeeldingen zie van kinderen die getest worden lopen de rillingen over mijn lijf, ik word er werkelijk onpasselijk van.

Gezonde kinderen injecteren en onderwerpen aan een medisch experiment ontsteekt in mij zo’n woede, zo’n onmacht. Dat ze het dan ook nog eens zelf mogen beslissen….het is misdadig. Kinderen mogen nog helemaal niks zelf beslissen op die leeftijd en nou mogen ze wel het laatste woord hebben over een prik waarvan niemand de gevolgen kan overzien? Schaamteloos worden alle truccen uit de kast gehaald om het zo normaal mogelijk te doen lijken. Ze worden als helden onthaald, want ze doen het voor hun medemens. Dat verdient een dapperheidsdiploma…

Al die woorden die ik naar me toe gekregen heb, dat ik overdrijf en het allemaal wel meevalt…

Dat testen, ach voelen ze niks van,

Prikje, neehoor, ik heb helemaal geen last of klachten, ik heb er goed over nagedacht en tja, ik wil toch gewoon op vakantie, ik heb geen zin in gezeur op mijn werk, mensen hebben er behoefte aan dat ik me heb laten prikken…

Dat ik het me niet zo moet aantrekken, want ik verander de wereld toch niet…

Dat ‘ze’ gewoon hun best doen en ook niet beter weten…

Dat ik zo extreem ben in mijn denken en voelen…

Hoe het toch komt dat ik zo verandert ben….

Ik ben niet verandert, ik ben dichter bij mezelf gekomen. Ik voel vooral ongeloof dat mensen meedoen aan een medisch experiment

Mensen die altijd bezig zijn met gezonde voeding, homeopathie, hun immuunsysteem…

Mensen die A zeggen en leven en als het erop aankomt toch B doen…en dat dan rond praten voor zichzelf en mij gaan uitleggen….

Het maakt me PIS-nijdig en als ik die boosheid wil uiten kan hij niet ontvangen worden.

Ik voel nu ook wel, het heeft geen zin meer…boosheid geeft nog meer vluchten bij de ander, oeverloos blijven praten over kost mij teveel energie, …. En daar is genoeg van verspild.

We gaan een nieuw avontuur beginnen. Ik snak naar ruimte, naar de natuur, naar zelfvoorzienend leven…

Naar het leven zoals ik dat in mijn dromen voor me zie, een vrijstaand boerderijtje met diertjes om me heen, zorgeloze kinderen die veel buiten spelen, samen met Rogier een nieuwe, ontspannen, creatieve plek creëren.

Hongarije, here we come….

Synchroniciteit

Soms valt er iets op zijn plaats. En als het eenmaal valt dan lijkt het er altijd al te zijn geweest, dan kan je het niet meer wegdenken. Nou heb ik het over iets groots, ik heb het over emigreren.

Afgelopen dagen waren niet makkelijk. We gingen allebei door een energetisch familie stuk, zo voelde het…Ik bleef maar in cirkels draaien en dat wat ik wilde leek de ander niet te willen en vice versa. Herken je dat, dat het lijkt alsof je een andere taal bent gaan spreken en elkaar niet meer verstaat? Elke keer wilde ik het toch weer proberen, maar het stokte, iets paste niet, klikte niet. Pijnlijk voor beide partijen. Ik ‘moest’ iets doorsnijden, snijden kan alleen met iets scherps….wat een k*t gevoel sindsdien, zo’n knoop in mijn buik…liefst kom ik dan gelijk met hangende pootjes terug om weer harmonie te scheppen, dit keer heb ik het gelaten, ben erbij gebleven, ben er juist met mijn aandacht heengegaan. Allerlei gedachten, herinneringen kwamen naar boven en ook verdriet en ongeloof. Hoe kan het nou toch dat ik (voor mijn gevoel) iemand niet kan bereiken? Ik liet het zijn en toen kwam er opeens rust, daarmee ook weer ruimte…zonder dat ik de ander hiervoor nodig heb gehad, die heeft zijn eigen proces hierin.

De synchroniciteit met R viert hoogtij. De stroom neemt ons mee….

Het klopt…

Steeds dezelfde woorden, dezelfde redenaties, dezelfde gedachten en we lijken ook allebei door een familie karma te bewegen.

Dit land wat onze aandacht trekt geeft zoveel positieve vibes. Ik ben er nog nooit geweest….

En toch klopt het…

Zoveel gelijkgestemden online die daar al wonen of daar nu ook naartoe gaan…

Ik heb er zin in, ruimte, natuur, vriendelijkheid, goed onderwijs, weer iets opbouwen…