Wat een dag voor synchroniciteit

Aanwijzingen, tekens, …. van andere mensen, van dieren. Uit het comfort. Een verhoogde circulatie. Vrij voelen en de wens om te manifesteren en te verbinden met authenticiteit. Soevereiniteit in het eigen hart en in de ogen van anderen.

Wens de mensen die gebonden zijn in loyaliteit, in een afgelegde eed de wijsheid en kracht toe om zelf de vrijheid te vinden. Om uit het materiële te kunnen stappen, naar een leven waar de eigen ziel de leiding heeft.

AHO MvA_R

20 minuten op blote voeten gelopen. Goed blijven bewegen, doorlopen dus en diep ademhalen. In door de neus en uit door de mond.

Ons gezondheidscentrum

Creatie van binnenuit

Afgelopen 20 jaar heb ik zoveel workshops, retraites, opleidingen, healers bezocht op het gebied van persoonlijke/spirituele ontwikkeling. Zoveel boeken gelezen, onderwerpen uitgediept, gesprekken gevoerd, uitgewisseld, geleefd. NLP, TA, familieopstellingen, aura-reading, tarot, numerologie, ayahuasca, kundalini, tantra, engelen, Thomas evangelie, Maria Magdalena, energetisch werk, Acces bars, shiatsu, reiki etc. Ook op het gebied van gezondheid, zoveel geleerd en zoveel verschillende invalshoeken uitgeplozen en op mezelf toegepast. Ayurveda, kruidenleer, Indische keuken (mijn roots), vegetarisch, Medical medium, bioresonantie, suikervrij, clean, sapkuren, leverreinigingen, darmspoelingen enzovoorts. Alles zoveel mogelijk in wisselwerking met mijn gezin, met de kinderen, met mijn partner. Hij kan daar nog een heel lijstje aan toevoegen, waaronder, koude training, ademwerk, aikido (zowel fysiek als in het leven zelf), shiatsu, mannenwerk, zweethut etc. 

Laatst had ik een fijne ontmoeting bij een vrouw met als uitgangspunt permacultuur. Een onderwerp dat voor ons allebei redelijk nieuw is en waar we nu mee bezig zijn, gezien de tuin die we nu hebben. Ze organiseert een retraite m.b.t. gezondheid, voeding, beweging, reinigen en mijn eerste impuls was: ja, ik wil meedoen. Ik word daar heel blij van. 

De retraite bleek al vol en ik zou wel kunnen komen kamperen of in een bed & breakfast of iets dergelijks, maar ik voelde gelijk, nee het is goed zo. Ik kan dit zelf creëren. Wij kunnen dit zelf creëren. Ik vertelde Rogier hier gisteravond over en zo kreeg ik er nog meer bewustzijn op en viel het kwartje helemaal. We roepen al jaren dat het een verlangen is om een eigen gezondheidscentrum te openen: voilla! 

Ons thuis is al een gezondheidscentrum. We hebben een heerlijke keuken gecreëerd waar we veel gezonde maaltijden maken. Veel kruiden, biologische producten…als we een fysieke klacht ervaren gaan we als vanzelf de juiste thee erbij uitzoeken, we maken al ciders en siropen die ondersteunen, we doen, wederom als vanzelf, een reinigingskuur als dat nodig voelt. Onze nieuwste aanschaf is een darmspoelingen set. We hebben ooit honderden euro’s uitgegeven aan een ayurvedisch gezondheidscentrum. Geen spijt van gehad, maar het is nu de tijd om alle opgedane kennis te erkennen voor wat het is en het niet meer van buiten te halen. Ik en Rogier delen een passie voor ‘gezondheid’, voeding, koken, kruiden…het is een middelpunt in ons leven, altijd al geweest. De keuken is een plek om altijd op terug te kunnen vallen. Het heeft ons vaak terug in balans gebracht. 

Wat betreft het bezoeken van healers … de zuiverste verbinding is die van mijzelf met mijn intuïtie, mijn innerlijke weten, mijn hartsverbinding met mijn hogere zelf. Wat dat betreft wil ik nog terugkomen op mijn vorige stukje tekst over pendelen. Het is minder zwart wit als ik het omschreef. Nog steeds kan de pendel/biotensor fungeren als verlengstuk van mijn intuïtie, contact met mijn hogere zelf. Zolang ik hier bewustzijn op heb en zorgvuldig mee omga voelt het ok om gebruik van te maken. Meestal is het toch een bevestiging vanuit mijn innerlijk weten en soms heb ik dat nodig. 

Bijzonder om te merken dat ondanks dat iets er al was een hele nieuwe betekenis krijgt als er meer bewustzijn op komt. 

Hier een link naar de damrspoeling-set die wij hebben besteld.

In de keuken hebben wij onze schoonmaakmiddelen in een oude franse darmspoeling emmer.

Dit zei R tegen mij eerder in een gesprek. Ik voel me momenteel boos op iemand en dat heb ik ook geuit aan die persoon, het wordt echter moeilijk ontvangen, er komt geen reactie terug. Dus ik ben aan het stoeien, ik uit mijn gevoelens eerlijk, oprecht, wat kan ik nog meer doen? Ik doe dit juist, omdat ik een sterkere verbinding wil en ik ook de potentie zie. De ander gaat confrontaties uit de weg, reageert niet inhoudelijk en lijkt het oppervlakkig te willen houden. Ik  verlang naar meer…meer openheid, echtheid, naar de verbinding die er in mijn beleving ooit wel was, ook al is dat soms ongemakkelijk of confronterend. Stilte of de schijn ophouden dat alles ok is voelt pijnlijker. Voelt als aanmodderen, als iets uit de weg gaan, elkaar daarin gevangen houden. Eerdere gesprekken verliepen voor mijn gevoel moeizaam, niet to the point en liet me met een onbevredigend gevoel achter. 

Hoe doorbreek ik deze cirkel? Wat kan ik van de ander verwachten? Hoe zorg ik voor mezelf in deze, want ik ga van boosheid, moed verzamelen om met mijn hart op de tong te spreken en/of schrijven, hoop op een oprechte inhoudelijke reactie, teleurstelling dat deze uitblijft, naar onmacht, verdriet en een gevoel van schuld. Ik ben degene die ‘moeilijk doet’. 

Ik heb het al eerder verwoord, boosheid lijkt zo’n taboe te zijn in de wereld van nu. Bang om boosheid ongecontroleerd te laten razen en anderen daar pijn mee te doen. Er komen snel overtuigingen, ‘ik mag de ander geen pijn doen, het zal wel aan mij liggen, boos zijn is zo negatief, ik mag niet oordelen.’ Ik ervaar nu de andere kant, de schade die ingehouden boosheid aanricht. Voor beide partijen. Boosheid inslikken en ervan wegblijven, doen alsof alles goed is, maakt dat een relatie stagneert. Tenminste zo ervaar ik het. Nu ik me wel uitspreek ben ik sowieso de kwade piet. Ik laat me in de kaarten kijken en de ander kan de gebeten hond zijn. Mensen eromheen zullen snel geneigd zijn te ‘kiezen’ voor deze hond. Ik ben tenslotte degene die kritisch is en de goede orde verstoord. 

Levensvragen

Het is een proces dat al veel langer aan de gang is. Vanaf 2012 voelde ik een andere energie in mijn leven, de reis naar binnen begint…Met behulp van plantmedicijnen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe ervaringen begint er een besef te komen van wie ik eigenlijk ben. Wie ben ik zonder alle etiketten die ik op mezelf geplakt heb? Wie ben ik zonder de belangrijke baan, het mooie grote huis, de overtuigingen en systemische ballast? Wat komt mijn ziel hier doen, specifiek in dit lichaam in deze tijd op aarde? 

Stoppen met…

Dat nu 10 jaar later alles letterlijk moest wegvallen had ik toen nog niet kunnen bedenken. Het is all the way, met de billen bloot. Nu zie ik dat het allemaal voorbereiding was voor deze tijd. Ik werd klaargestoomd, dat is een proces waarin ik zelf keuzes in heb gemaakt, voor de buitenwereld waarschijnlijk vrij drastische keuzes. 

• Stoppen met het bezielde werk wat ik deed, omdat het systeem waarin het gebeurde niet meer klopte voor mij.
• Stoppen met ‘sociale verplichtingen’, die voortkwamen uit een bepaalde vanzelfsprekendheid, maar me geen vreugde meer schonk.
• Stoppen met het vieren van verjaardagen en feestdagen op een manier die niet meer paste.
• Stoppen met teveel drinken, teveel shoppen, teveel bezig zijn met uiterlijkheden om de leegte maar niet te voelen.
• Stoppen met bevestiging willen van buiten en daar mijn best voor doen.

Hoe abnormaal was normaal?

Afgelopen 2 jaar hebben me doen inzien hoe abnormaal normaal was. Eerder was ik dan misschien wat drastisch met keuzes of deed ik ‘alternatieve’ dingen, maar leefde ik voornamelijk in 2 werelden, 1 ‘echte’ wereld en 1 meer ‘spirituele wereld’. 

Het switchen stagneerde tijdens de ‘pandemie’, toen ik om me heen keek en zag hoe de wereld in brand stond en de meesten mensen om me heen nog steeds door bleven gaan…nu denk je misschien, nou nou, dat valt wel mee hoor, ik ben echt wel veranderd en heb ook niet stilgezeten, ook ik heb dingen geleerd, ontwikkeld en ben gegroeid. Je doet alsof jij alles zo goed weet. 

Alles wat je in het donker houdt gaat rotten, gaat stinken.

Nee, ik weet ook niet alles en ik doe soms onhandige dingen en ben soms onaardig en niet tactisch, al die andere jaren van mijn leven was ik inderdaad makkelijker om mee om te gaan, vrolijk, meegaand, altijd een luisterend oor en gezellig….Ik wil nog steeds verbinding, maar dan eerst de bagger eruit, eerst een oprecht, eerlijk gesprek.

Waar is de daadkracht? Het lef om te stoppen met meedoen aan regeltjes, wanneer stop je met het dragen van een vod om je mond en neus? Wanneer spreek je je uit naar je baas? Collega’s? Familieleden? 

Is het zo gek dat ik boosheid voel? Onmacht? Verbazing, Verdriet? Is het zo erg dat ik een oordeel heb? 

Is het not done om kritisch te zijn op iemand zijn gedrag, om iemand te triggeren, om iemand boos te maken, zodat die boosheid er eens uitkomt…zodat het de relatie opschoont en er echtheid komt?

Diepgang

Tijdens een training of retraite heb ik ervaren dat er vaak snel diepgang is in het contact met andere mensen. Je vertelt nog onbekenden vaak hele persoonlijke dingen en het koetjes en kalfjes verhaal wordt overgeslagen. Voor mij voelde dat als een warm bad. Waarom lijkt dat moeilijker te zijn met familie en/of vrienden? Is het dan zo abnormaal om gesprekken te voeren over je angsten, verlangens, dromen, verslavingen, boosheid, verdriet? Over seks, over wat je fijn vind en juist niet? 

Onvoorwaardelijke liefde

De roep om verbinding is sterk vanuit de inmiddels parallelle samenleving. Onvoorwaardelijk lief hebben, niet in boosheid blijven hangen, dan gaat de trilling omlaag…Een nieuwe wereld scheppen, of je nu wel of niet geprikt bent, elkaar omarmen, geen rancune anders ben je ‘niet vrij’.  Ieder zijn proces en zijn tijd. 

Voorwaardelijke liefde

Vrijheid is voor mij dat alle emoties er mogen zijn, dat ook de negatief gelabelde emoties vrijgelaten mogen worden. Niet om in te blijven hangen, wroeten of zwelgen, maar om te laten uitrazen, zodat er weer ruimte ontstaat, nieuwe ruimte, voor zachtheid, compassie, en mededogen. Daar is lef voor nodig, daar is tijdsinvestering voor nodig, want er zitten vele laagjes in emoties. Misschien moet je elkaar wel 10 keer bellen of zien op een dag…nieuwe inzichten delen, oude emoties die zich hebben opgehoopt ventileren. Niet om de ander pijn te doen of naar beneden te halen, maar om op te schonen met veel respect voor de ander zijn reis en zijn proces. 

 Ik heb gemerkt afgelopen dagen dat mijn boosheid inmiddels gezakt is, ik heb rust gevonden in de ongemakkelijke stilte. Het schrijven zorgt ervoor dat ik er van een afstandje naar kan kijken. De gesprekken met R hierover helpen me het grotere plaatje te zien. Ik heb geventileerd en het is aan de ander of het ontvangen kan worden. Hierin zitten keuzes en keuzes hebben nou eenmaal consequenties. 

Het voelt soms net alsof ik in een rad zit…een rechts draaiend rad… de buitenkant van het rad, draait echter naar links….Al mijn ideeën over hoe te leven, hoe te voeden, hoe te genieten, hoe lief te hebben, hoe te spelen, hoe te creëren, hoe te bouwen, hoe te zorgen draaien met me mee…het veld lijkt eindeloos….ik zie het in de lente, de vogels om me heen, de krokussen, de groene knoppen die op uitbarsten staan, de zon die mijn huid en hart verwarmt, de belofte aan de terugkeer van het licht, de wereld vibreert van de potentie, de mensen vibreren van de potentie, welke knop staat op uitbarsten? Wat wil er gecreëerd worden, beleefd, ervaren, geheeld, verzorgd, tot bloei komen? 

Tegelijkertijd hou ik de links draaiende beweging van het rad in de gaten…sommigen verwarren dit met angst en negativiteit…met complotten, met een lage trilling…ik zie het als realisme…ik aanschouw wat er gebeurd en waar de energie naartoe beweegt…Dit aanschouwen maakt niet dat ik me ermee verbind…verbonden ben ik met mijn eigen ziel, mijn eigen weten, mijn eigenheid, de kern van het rad. Daar voel ik de beweging wel, dat rad draait op een lekker tempo, maar zolang de buitenste ring stug de andere kant op beweegt lukt het niet om werkelijk te ontspruiten, te bloeien, uit te barsten, potentie te leven….

Zo voelt het voor mij althans…en tuurlijk zie ik genoeg mensen dappere pogingen doen…

Sommigen denken dat zolang die kern maar blijft groeien er een kantelpunt komt. Dan draait er zo’n grote massa rechts dat links uit de bocht vliegt en crasht. Dan zullen een hoop mensen zich kunnen optrekken en terug in het rad geraken en meedraaien .. 

De tijd zal het leren….

Voorlopig zie ik nog een hoop mensen die teveel te verliezen denken te hebben als ze uit de ratrace stappen….binnenin draai je toch minder hard en daar zal je eerst verlies ervaren, leegte en onverzorgde pijnlijke delen in jezelf….Dan toch liever de ‘bescherming’ van de massa…dan toch liever de juiste mening hebben, het juiste roepen, blijven bij je werkgever die misschien niet helemaal klopt, maar het werk is toch leuk en vertrouwd…

Ach ik begrijp het ook wel…als je echt je nek uitsteekt of je uitspreekt en de verkeerde mening hebt ben je al snel de pineut en word je bespot of medelijdend benaderd. 

Of zoals iemand het mooi verwoorde in een berichtje: ‘de wereld is compleet gestoord, maar ga leuk leven’….

Morality – ‘De moraal heeft alle levenslust en energie ingekapseld binnen de nauwe grenzen van haar denken. Daar kunnen ze niet stromen, en zo is ze een echte oude droogpruim geworden. Haar hele manier van doen is fatsoenlijk en stijf en streng, en ze staat altijd klaar elke situatie zwart-wit te zien, net als het sieraad dat ze om haar nek draagt. De vrouw van wolken ligt in ieders hoofd op de loer, want we zijn allemaal opgevoed met starre denkbeelden over goed en kwaad, zondig en deugdzaam, aanvaardbaar en onaanvaadbaar, zedelijk en onzedelijk. Het is belangrijk te beseffen dat al deze oordelen van het denken alleen maar het produkt van onze conditionering zijn. Pas als we uitbreken uit de kooi van onze conditionering, en de waarheid van ons eigen hart bereiken, kunnen we het leven gaan zien zoals het werkelijk is. Als er geen bewustzijn in je daagt, is al je moraal lariekoek, dan is al je beschaving zomaar een dun laagje dat iedereen kan wegkrabben. Maar als je moraal voortkomt uit je bewustzijn, niet uit een vorm van discipline, is dat een heel andere zaak. Bewustzijn kan niets doen dat selcht is. Dat is juist de inherente schoonheid van bewustzijn. Dus in plaats van de bladeren en takken te snoeien, moet je de wortels snoeien. Hiervoor is maar 1 methode, de methode van alert zijn, van gewaarzijn, van bewust-zijn.’ Osho

Compromis: ‘De twee figuren op deze kaart herinneren ons aan de achterbakse, samenzweerderige situatie waarin we verzeild kunnen raken als we het niet zo nauw nemen met onze eigen waarheid. Het is 1 ding een ander tegemoet te komen, begrip te hebben voor een ander standpunt dan ons eigen, en naar harmonie tussen de strijdende partijen te streven. Maar het is heel iets anders als we zwichten en onze eigen waarheid verraden. Als we tot de kern doordringen, blijkt meestal dat we hopen dat het ons iets oplevert – hetzij macht, hetzij de goedkeuring van anderen. Als je in de verleiding komt, pas dan op: de beloning voor een dergelijk compromis laat altijd een bittere smaak achter. Waarom wil je zo graag een compromis? Vroeg of laat zul je kunnen begrijpen dat een compromis je niet helpt. En een compromis kan een manier zijn om geen richting te kiezen, maar het kan ook dienen om je verwarring te onderdrukken. Je verwarring zal zich toch doen gelden. Onderdruk nooit iets, wees duidelijk over je situatie. En als je in de war bent, vergeet dan niet dat je in de war bent. Dat is dan de eerste duidelijkheid over jezelf: da je in de war bent. Dan ben je op weg.’ Osho

Ik heb 2 osho kaarten getrokken met de intentie een kaart te trekken m.b.t. ‘het collectief’… Voor het verkrijgen van inzicht over waar we staan in onze maatschappij en wat er nodig is…hoe ik mij daar persoonlijk mee verhoud……Eerst ‘Morality’, een maatschappij die denkt vrijer en beschaafder te zijn dan veel andere landen, ‘we’ oordelen over goed en kwaad en zijn ervan overtuigd dat dit onze eigen meningen zijn, het lijkt zo onschuldig, kinderen die flessen inzamelen voor de vluchtelingen uit Oekraiene…uiteraard hebben deze mensen ondersteuning en hulp nodig…zamelen we ook in voor mensen uit Rusland die worden uitgekotst, verbannen, besmeurd? En waarom nu wel en al die andere jaren niet? ‘Als er geen bewustzijn in je daagt, is al je moraal lariekoek, dan is al je beschaving zomaar een dun laagje dat iedereen kan wegkrabben.’ Voor mij persoonlijk betekent deze kaart dat ik nog meer bewustzijn mag krijgen dat ik mezelf soms nog omlaag haal. Vooral in contact met mensen die het maatschappelijk gezien goed voor elkaar lijken te hebben, een mooi huis, rijkdom, mooie kleding, de juiste meningen t.a.v. gezondheid, prikjes, oorlog en de grote vijand…Een ‘gezellig’ gesprekje waarin ik het oppervlakkig hou, een compromis sluit om het nergens over te hebben, doen alsof, ik heb geen goedkeuring nodig van de ander… Ik ben uit de kooi van mijn conditionering gestapt en er is een klein deel in mij dat soms toch nog met heimwee terugkijkt: ‘zalig zijn de onwetenden’…. Dan vandaag een kaart die hier op verder borduurt: ‘Compromis’: Mijn leven heeft altijd in het teken gestaan van compromis zoeken, harmonie, totdat ik daarin vastliep en ik keuzes maakte voor een waarachtig leven waar ik ergens voor sta, ergens voor staan betekent iets anders loslaten en dat is pijnlijk en ongemakkelijk en schuurt…deze kaart geeft mij de bevestiging dat ik op de goeie weg ben…in de maatschappij zie ik dezelfde beweging. Veel mensen hebben moeite met de polariteit, maar ik zie juist een groeiende groep mensen die geen compromis meer wil sluiten, die hun eigen morale kompas volgen, die daarin hun verantwoordelijkheid nemen en de consequenties dragen. The outcast is groeiende…het is geen tijd voor compromis, het is wel of niet meedoen met het narratief … als je eenmaal door hebt hoe het spel gespeeld wordt heb je te kiezen…een hobbelige weg, dat wel, vol verwarring, ongeloof en verdriet…toch is het de weg terug naar jezelf, je ontdoet je van indoctrinatie, gedachtepatronen die niet van jou zijn, een soort grote mentale, spirituele detox…vanwaar je weer gaat opbouwen…ergens in de laatste fase van de detox bevind ik me..het lijkt op stilstand, afgescheidenheid en het voelt soms eenzaam…Voor alle andere zielen die dit herkennen … I see you

De zon is mijn grootste vriend deze dagen…In Schiedam had ik altijd gemengde gevoelens als de zon weer zijn intrede deed…ik miste dan zo ontzettend een tuin, voelde me opgesloten binnen, wilde de tuindeuren open kunnen zetten, kinderen in en uit…Uiteraard relativeerde ik dat altijd, want wat had ik nou te klagen met zo’n mooi groot huis met dakterras notabene…

Nu, in ons kleine onderkomen, kan ik die deuren wel openzetten, speeltuintje voor de deur, vogeltjes en eekhoorntjes om ons heen, een prachtig natuurgebied om de hoek, werkelijk een verademing. Ik neem zo nu en dan een korte duik in het ijskoude meer, verfrissend, helend en uiteindelijk verwarmend…

Toch, als vakantie vieren voelt het hier zeker niet. Als ik een mail krijg van de school van de oudste waarin ze vermelden dat de oh zo sociale leerlingen geld in gaan zamelen voor Oekraine moet ik me beheersen om niet te reageren…ik heb inmiddels geleerd dat dat geen enkele zin heeft. Ben ik dan zo ontzettend asociaal, want het ‘goede doel’ steunen is toch zeer bewonderenswaardig? Tja, ik ga hier geen inhoudelijk betoog schrijven over de propaganda die ze nu weer over ons uitstorten en waar velen in mee gaan, ik ben geen kenner, ik kijk echter verder dan mijn neus lang is….wijzer geworden na een gecreëerde ‘gezondheidscrisis’… Mocht je dit lezen en denken dat ik nu wel heel extreem ben om überhaupt maar te denken dat ik pro Rusland zou zijn nodig ik je uit om eens een vraag te stellen…

Terug naar de zon…

Dat doe ik een aantal keer per dag…de ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Steeds weer terugkeren naar het licht….Muziek helpt en lekker koken helpt en een stomme Zweedse puzzel maken helpt….samen op de bank ’s avonds mooie muziek luisteren en knuffelen met mijn geliefde helpt…

Wat geniet ik ook van mijn mooie kinderen die ook genieten van buiten zijn, stokken worden geslepen, speren geworpen, basketballen, pingpongen, spelletjes doen…

Het helpt me ook om zo nu en dan iets te lezen van andere mensen die zo realistisch kunnen aanschouwen en tegelijkertijd gestopt zijn met meedoen en genieten van de kleine dingen in het leven. Een hobbelige weg, vol kuilen en gaten, maar wel een bevrijdende weg. Zo volg ik Koert Krouwel op vriendenplek, hij woont in een caravan en schrijft elke dag een stukje. Hij is niet bang om soms zijn zwaarmoedigheid te tonen … rauw, gewoon zoals het voelt…het niet vergoelijken of bedekken…

Ik heb vorige week met R wat podcasts opgenomen, hij heeft mij geïnterviewd over het thema ‘opvoeden’ en ik heb hem geïnterviewd over het thema: ‘ontwaken’…geeft een fijn gevoel, iets met de wereld delen vanuit een bescheiden, liefdevol hart….

Gisteravond ben ik sinds lange tijd weer gaan verbinden met een groepje ‘gelijkgestemden’…(in mijn hoofd maak ik er ‘wappie-yoga’ van) maar ‘gelijkgestemd’ klinkt wat vriendelijker. Ik vind het ook wel een mooie term, vooral het woord ‘gestemd’…ergens zit je op een zelfde zender, een zelfde frequentie….je ontvangt hetzelfde ‘radio’ kanaal….dat wil niet zeggen dat je elk item op dat radio kanaal even leuk vind of het overal over eens bent. Je ontvangt wel dezelfde informatie en daar gaat een ieder uiteindelijk voor zichzelf mee aan de slag, wat resoneert er wel en wat niet, waar ligt je focus…ik merk in elk geval een grote gemene deler en dat is dat niemand meer dezelfde persoon is qua denken, voelen, handelen, leven als 2 jaar terug. Een consequentie is dat een ieder los heeft moeten laten, ideeën, overtuigingen over de wereld, over jezelf, vrienden, relaties zoals ze waren binnen familie etc. 

Voor de meesten is er inmiddels veel voor in de plaats gekomen. Nieuwe mensen, verbindingen, hobby’s, werkzaamheden. 

Mijn leven, zoals het nu is, voelt nog vrij klein. Het is vooral het gezinsleven, zonder vaste woning, zonder inkomen. 

Inspiratie

Gisteravond vroeg iemand mij: ‘wat houdt jou geïnspireerd? Mooie, oprechte vraag.

Daar kan ik op verschillende niveau’s antwoord op geven.

Ik kan alleen maar vanuit het hier en nu ‘spreken’… Ik ervaar momenteel volledig hoe het is om los te laten. Om los te staan van familie, los van vroegere vrienden en kennissen. Ik ervaar daarin een bepaalde mate van berusting. Het is daarmee niet een uitgemaakte zaak… maar een, voor mij toxisch deel, heeft zich losgeweekt en vervolgens losgelaten. 

Dat de ander dat wellicht als onaardig, te fel, te oordelend en ondankbaar ervaart…dat zal. 

Mijn neiging was vaak om weer wat terug te krabbelen, te verzachten, de harmonie weer op te zoeken, meegaand te zijn, te vergoelijken. Daar ben ik mee gestopt. En waar ik daar eerder veel stress van had, voel ik nu rust en ruimte. 

Wat een bevrijding. Werkelijk mijn hart (in verbinding met mijn hoofd) te laten spreken ongeacht de reactie van de ander. Niet om iemand bewust pijn te doen, maar om mijn waarheid te uiten en mezelf te bevrijden van oude patronen. 

En nog even wat scherpte

Ik hoor veel mensen noemen dat ze de term ‘wakker en slapend’ zo moeilijk vinden, zo polariserend. Zo arrogant om te denken dat je het beter weet en ach, de ander kan daar blijkbaar nog niet bij. Dat zou denigrerend zijn en zo voelt het voor mensen ook. ‘Jij denkt het beter te weten, ieder mag zijn eigen waarheid hebben’….

Zeggen we dat ook als blijkt dat een pedofiel een kind misbruikt? Als blijkt dat honderden kinderen zijn misbruikt door een priester? Als blijkt dat er mensen in kampen zaten en vergast werden? Is het dan ook denigrerend om te zeggen, ‘je bent onder hypnose, je slaapt, open je ogen en vind er wat van, spreek je uit’, als iemand roept dat dat niet waar is en dat hij zijn eigen waarheid mag hebben en de ander niet zo moet oordelen? 

Natuurlijk heeft ieder zijn eigen pad, zijn eigen karma uit te werken, zijn eigen lessen te leren. Daar hoort dan blijkbaar ook bij dat iemand als ik in je vriendengroep of familie zit en zo nu en dan iets trigger, forceer, heel irritant en vervelend en onaardig….ik was zo gezellig vroeger en nu ben ik zo bozig…De scherpte heb ik altijd al wel gehad, alleen hield ik dat vaak voor mezelf, omdat dat niet ontvangen kon worden. Dat kan het vaak nog steeds niet, maar ik ben in elk geval eerlijk naar mezelf.

Dat scherpe voelde ik niet gisteravond. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat er grote overkomsten zijn in manier van denken en ervaren, maar vooral dat mensen eerlijk durven vertellen dat ze weleens een hele dag bozig zijn, huilen, het niet meer weten. Ik voel herkenning en mededogen. Een gedeeld gevoel van onrecht, blikveld durven verruimen….

Dat inspireert me. Echtheid, authenticiteit, oprechtheid en de zoektocht daarin van mezelf en de ander…dat wilde ik delen …

Wat wil je gaan doen M? Waar wil jij je energie in stoppen? Wat heeft de wereld nodig en wat kan jij bijdragen? Waar gaat je hart naar uit?

Voor sommigen heerlijke vragen, die komen met een mooi, inspirerend verhaal op de proppen. Bij mij komt er (op dit moment van schrijven) verdriet, eenzaamheid…niet weten….

Dus ik ga schrijven om te kijken of ik tot iets kan komen. 

Ontwaken

Vandaag heb ik een aantal documentaires gekeken, over reïncarnatie/regressie therapie, over de invloed en verborgen (subliminale) boodschappen via de televisie, over symbolen van het occulte en een klein stukje over orgaan handel, gedwongen abortussen in China, depopulatie… Zware kost met verschillende onderwerpen en een gemene deler, namelijk hoe we als mensheid bewust worden klein gehouden om maar niet onze potentie te leven, niet of moeilijk komen tot een bepaalde mate van zelfbewustzijn. We worden bewust gemanipuleerd en gebrainwasht. 

Gek genoeg geeft het me ook energie om dergelijke video’s te zien. Ik voel hoe het mijn denken uitrekt. Het lukt me steeds beter om vastgezette ideeën los te laten, zo kom ik steeds een stapje verder. Het ‘beest in de bek kijken’, maakt dat ik het grotere plaatje beter kan vatten en weer meer herken. Het maakt echter ook dat ik nog meer los kom te staan van familie en vrienden.

Familiesysteem

Er zijn momenten dat een moedeloosheid me overvalt. Vooral als ik besef hoe groot het allemaal is, hoe geraffineerd, hoe het onze kinderen al van zo jong beïnvloed en hoe ook ik te maken heb met een familiesysteem met veel trauma’s. Ik heb al heel wat systemisch werk gedaan, heel wat doorvoelt, aangekeken, losgelaten, losgetrild, geademd…

Ik besef meer en meer hoe mijn keuzes en gedragingen in het leven sterk beïnvloed zijn door onverwerkte, vastgezette ‘trauma’s in het systeem. Datgene waarover men niet sprak en spreekt. Het is niet allemaal alleen maar negatief en problematisch, zodra er bewustzijn, begrip en openheid komt op de blokkades komt er ook veel energie vrij om je afkomst te eren, mooie tradities over te nemen, de familie recepten te koken en door te geven aan onze kinderen. Ik schrijf hier meer over in: https://www.rambelje.life/verslag/ 

Wat zie ik mezelf doen?

Er waren momenten dat ik beelden voor me zag van ouders met hun kinderen en mijn helende handen. Dat doet me terugdenken aan mijn kindertijd, eens in de zoveel tijd had ik een beeld in mijn hoofd waarin mijn handen heel groot aanvoelden, maar het waren flitsen en ik kon het nooit vasthouden. Vorige week lukte het me om het wel vast te houden en nu kan ik het ‘oproepen’ in gedachten als ik eraan denk. Mijn handen willen helen, middels reiki, voeding, masseren…

Nou is mijn neiging om het heel klein te houden in mijn dromen, dus ik ga mezelf uitdagen het wat groter te maken. 

Naast heling middels handen wil ik ook scherpte aanbrengen. Voor mij is het en en. Er moeten nogal wat dingen veranderen in de ‘gezondheidszorg’. Een andere manier van denken, handelen…Daar wil ik aan bijdragen. Met name voor kinderen/gezinnen en jongeren. Samenwerken met andere ‘hulpverleners’ die openstaan voor verandering, met een open vizier.

Nou hoor ik in mijn hoofd al een stemmetje, ok….het mag nog wel concreter….

Concreet

• 2 dagen in de week zelf mensen/kinderen/jongeren ontvangen, ondersteunen in hun helingsproces middels reiki, tarot, gesprek, contact…
• 2 dagen in de week werken in een gezondheidscentrum (ziekenhuis) en daar de boel vernieuwen, eren wat goed gaat en veranderen wat niet goed gaat, nutteloos is of averechts werkt. Samen met een team mensen…
• zorgen dat er gezonde voeding komt, 
• invloeden vanuit yoga, trilling en geluid, geur, massage…in combinatie met de medische zorg die er al is. 
• Mijn hart gaat nog steeds uit naar het werken in een ziekenhuis, om van daaruit te zorgen dat mensen aan de slag gaan met hun niet of slecht werkende organen ipv orgaandonatie. 
• Dat er aandacht komt voor het metafysische, 
• samenwerken met mensen die daarin kunnen bijdragen. Systeemtherapeuten, reïncarnatie therapeuten, yoga docenten, maar ook koude trainers, ademtherapeuten, masseurs….
• Bijeenkomsten organiseren waarin mensen ervaringen kunnen delen, waar een inspirerend persoon zijn of haar boodschap kan overbrengen, waar er plek is voor gezinnen die vastlopen die werkelijk willen kijken naar destructieve structuren. 
• Een mooie helende plek waar mensen kunnen opladen, leren om het weer door te kunnen geven en te leven. 
• Ik zou een spil willen zijn in het geheel, mensen met de juiste mensen in contact brengen.
• Bijeenkomsten mbt opvoeding wil ik zelf geven
• Mensen uit de ‘reguliere zorg’ hebben ook aandacht nodig bij hun proces, iedereen heeft zijn eigen bijdrage, eigen talent ik zou met mensen uit de zorg regelmatig in gesprek willen. Zorgen dat mensen optimaal kunnen functioneren, gezien worden, mogen ontdekken. 

Ik moet zeggen, als ik dit zo typ dan is er geen verdriet en eenzaamheid meer. Ik merk dat ik enthousiast ben en er poppen steeds meer dingen in mijn hoofd op. Sommige dingen benader ik waarschijnlijk nog steeds teveel in ‘3d’… toch helpt het me al om verder en groter te durven kijken. 

Zo benieuwd wat er bij jou naar boven komt als je begint te schrijven/typen…

Dit zei R tegen mij eerder in een gesprek. Ik voel me momenteel boos op iemand en dat heb ik ook geuit aan die persoon, het wordt echter moeilijk ontvangen, er komt geen reactie terug. Dus ik ben aan het stoeien, ik uit mijn gevoelens eerlijk, oprecht, wat kan ik nog meer doen? Ik doe dit juist, omdat ik een sterkere verbinding wil en ik ook de potentie zie. De ander gaat confrontaties uit de weg, reageert niet inhoudelijk en lijkt het oppervlakkig te willen houden. Ik  verlang naar meer…meer openheid, echtheid, naar de verbinding die er in mijn beleving ooit wel was, ook al is dat soms ongemakkelijk of confronterend. Stilte of de schijn ophouden dat alles ok is voelt pijnlijker. Voelt als aanmodderen, als iets uit de weg gaan, elkaar daarin gevangen houden. Eerdere gesprekken verliepen voor mijn gevoel moeizaam, niet to the point en liet me met een onbevredigend gevoel achter. 

Hoe doorbreek ik deze cirkel? Wat kan ik van de ander verwachten? Hoe zorg ik voor mezelf in deze, want ik ga van boosheid, moed verzamelen om met mijn hart op de tong te spreken en/of schrijven, hoop op een oprechte inhoudelijke reactie, teleurstelling dat deze uitblijft, naar onmacht, verdriet en een gevoel van schuld. Ik ben degene die ‘moeilijk doet’. 

Ik heb het al eerder verwoord, boosheid lijkt zo’n taboe te zijn in de wereld van nu. Bang om boosheid ongecontroleerd te laten razen en anderen daar pijn mee te doen. Er komen snel overtuigingen, ‘ik mag de ander geen pijn doen, het zal wel aan mij liggen, boos zijn is zo negatief, ik mag niet oordelen.’ Ik ervaar nu de andere kant, de schade die ingehouden boosheid aanricht. Voor beide partijen. Boosheid inslikken en ervan wegblijven, doen alsof alles goed is, maakt dat een relatie stagneert. Tenminste zo ervaar ik het. Nu ik me wel uitspreek ben ik sowieso de kwade piet. Ik laat me in de kaarten kijken en de ander kan de gebeten hond zijn. Mensen eromheen zullen snel geneigd zijn te ‘kiezen’ voor deze hond. Ik ben tenslotte degene die kritisch is en de goede orde verstoord. 

Levensvragen

Het is een proces dat al veel langer aan de gang is. Vanaf 2012 voelde ik een andere energie in mijn leven, de reis naar binnen begint…Met behulp van plantmedicijnen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe ervaringen begint er een besef te komen van wie ik eigenlijk ben. Wie ben ik zonder alle etiketten die ik op mezelf geplakt heb? Wie ben ik zonder de belangrijke baan, het mooie grote huis, de overtuigingen en systemische ballast? Wat komt mijn ziel hier doen, specifiek in dit lichaam in deze tijd op aarde? 

Stoppen met…

Dat nu 10 jaar later alles letterlijk moest wegvallen had ik toen nog niet kunnen bedenken. Het is all the way, met de billen bloot. Nu zie ik dat het allemaal voorbereiding was voor deze tijd. Ik werd klaargestoomd, dat is een proces waarin ik zelf keuzes in heb gemaakt, voor de buitenwereld waarschijnlijk vrij drastische keuzes. 

• Stoppen met het bezielde werk wat ik deed, omdat het systeem waarin het gebeurde niet meer klopte voor mij.
• Stoppen met ‘sociale verplichtingen’, die voortkwamen uit een bepaalde vanzelfsprekendheid, maar me geen vreugde meer schonk.
• Stoppen met het vieren van verjaardagen en feestdagen op een manier die niet meer paste.
• Stoppen met teveel drinken, teveel shoppen, teveel bezig zijn met uiterlijkheden om de leegte maar niet te voelen.
• Stoppen met bevestiging willen van buiten en daar mijn best voor doen.

Hoe abnormaal was normaal?

Afgelopen 2 jaar hebben me doen inzien hoe abnormaal normaal was. Eerder was ik dan misschien wat drastisch met keuzes of deed ik ‘alternatieve’ dingen, maar leefde ik voornamelijk in 2 werelden, 1 ‘echte’ wereld en 1 meer ‘spirituele wereld’. 

Het switchen stagneerde tijdens de ‘pandemie’, toen ik om me heen keek en zag hoe de wereld in brand stond en de meesten mensen om me heen nog steeds door bleven gaan…nu denk je misschien, nou nou, dat valt wel mee hoor, ik ben echt wel veranderd en heb ook niet stilgezeten, ook ik heb dingen geleerd, ontwikkeld en ben gegroeid. Je doet alsof jij alles zo goed weet. 

Alles wat je in het donker houdt gaat rotten, gaat stinken.

Nee, ik weet ook niet alles en ik doe soms onhandige dingen en ben soms onaardig en niet tactisch, al die andere jaren van mijn leven was ik inderdaad makkelijker om mee om te gaan, vrolijk, meegaand, altijd een luisterend oor en gezellig….Ik wil nog steeds verbinding, maar dan eerst de bagger eruit, eerst een oprecht, eerlijk gesprek.

Waar is de daadkracht? Het lef om te stoppen met meedoen aan regeltjes, wanneer stop je met het dragen van een vod om je mond en neus? Wanneer spreek je je uit naar je baas? Collega’s? Familieleden? 

Is het zo gek dat ik boosheid voel? Onmacht? Verbazing, Verdriet? Is het zo erg dat ik een oordeel heb? 

Is het not done om kritisch te zijn op iemand zijn gedrag, om iemand te triggeren, om iemand boos te maken, zodat die boosheid er eens uitkomt…zodat het de relatie opschoont en er echtheid komt?

Diepgang

Tijdens een training of retraite heb ik ervaren dat er vaak snel diepgang is in het contact met andere mensen. Je vertelt nog onbekenden vaak hele persoonlijke dingen en het koetjes en kalfjes verhaal wordt overgeslagen. Voor mij voelde dat als een warm bad. Waarom lijkt dat moeilijker te zijn met familie en/of vrienden? Is het dan zo abnormaal om gesprekken te voeren over je angsten, verlangens, dromen, verslavingen, boosheid, verdriet? Over seks, over wat je fijn vind en juist niet? 

Onvoorwaardelijke liefde

De roep om verbinding is sterk vanuit de inmiddels parallelle samenleving. Onvoorwaardelijk lief hebben, niet in boosheid blijven hangen, dan gaat de trilling omlaag…Een nieuwe wereld scheppen, of je nu wel of niet geprikt bent, elkaar omarmen, geen rancune anders ben je ‘niet vrij’.  Ieder zijn proces en zijn tijd. 

Voorwaardelijke liefde

Vrijheid is voor mij dat alle emoties er mogen zijn, dat ook de negatief gelabelde emoties vrijgelaten mogen worden. Niet om in te blijven hangen, wroeten of zwelgen, maar om te laten uitrazen, zodat er weer ruimte ontstaat, nieuwe ruimte, voor zachtheid, compassie, en mededogen. Daar is lef voor nodig, daar is tijdsinvestering voor nodig, want er zitten vele laagjes in emoties. Misschien moet je elkaar wel 10 keer bellen of zien op een dag…nieuwe inzichten delen, oude emoties die zich hebben opgehoopt ventileren. Niet om de ander pijn te doen of naar beneden te halen, maar om op te schonen met veel respect voor de ander zijn reis en zijn proces. 

 Ik heb gemerkt afgelopen dagen dat mijn boosheid inmiddels gezakt is, ik heb rust gevonden in de ongemakkelijke stilte. Het schrijven zorgt ervoor dat ik er van een afstandje naar kan kijken. De gesprekken met R hierover helpen me het grotere plaatje te zien. Ik heb geventileerd en het is aan de ander of het ontvangen kan worden. Hierin zitten keuzes en keuzes hebben nou eenmaal consequenties.