22-6-21

Vandaag met mijn dochter wat lekkers eten in het warenhuis. Politie voor de deur in de vorm van medewerkers, twee stuks maar liefs, dat ik toch echt mijn mondkapje op moest. Ik had er geen bij me, dus dat noemde ik. In het restaurant mag het kapje af en ik moest zo’n 15 stappen zetten om in het restaurant te komen. Ik deed een stap en ze deinsten achteruit, maar mevrouw, u mag er zo echt niet in. 1 van de dames wist de oplossing, ze ging een kapje voor me halen, ontzettend vriendelijk…Ok vooruit dan. 

Mijn dochter bestelt een flesje drinken en de jongeman achter de kassa vraagt of ze een rietje wil, maar natuurlijk…hij pakt het rietje vervolgens vast, buigt het, waarmee zijn vingers het zuiggedeelte raken, en geeft het aan haar. 

Ik moet dus voor die paar stappen een masker op die aan alle kanten bewezen niet werkt, een masker dat over 2 dagen wordt afgeschaft, een masker terwijl het zomer is, maar zo’n knul mag wel met zijn vieze tengels aan het rietje van mijn dochter zitten? 

Het is bijna lachwekkend. 

Als we eindelijk zitten, zegt mijn dochter: ‘voelt niet goed he mama, om hier te zitten met al die regels, volgende keer gaan we ergens anders heen hoor, waar ze niet zo moeilijk doen’…. 10 jaar en een goeie dosis gezond verstand!!!! 

Na het bezoek van de makelaar, wat overigens heel gek voelt, iemand die door je huis loopt met als doel het te verkopen. Ze moest zich inhouden om niet al te enthousiast te zijn…tja, ik heb het al beschreven, ons huis is een juweeltje…zijn we serieus begonnen met opruimen, weggooien, schoonmaken en persoonlijke foto’s en tekeningen van de muren halen. 

Ik ben begonnen om al mijn stapels (liefdes)brieven door te nemen…Ik overdrijf niet, stapels met: ‘I love you forever and ever’… en ook veel briefwisselingen met vriendinnen. Ik schreef heel veel engels woorden en veel was ‘my gosh’. Ik heb ze gescand en toen allemaal weggegooid. Leuk om ze nog een keer te lezen, maar niet relevant genoeg of van betekenis om te bewaren, wat voelde dat lekker zeg, me ontdoen van het verleden. 

Ik kwam een doos met lieve kaartjes tegen van collega’s van het kinderziekenhuis. Ik heb ze allemaal nog een keer gelezen. Ik weet nog dat ik dat maar 1 keer eerder heb gedaan, op de avond na mijn afscheid. Ik heb ze daarna niet meer gelezen, omdat het me nog steeds emotioneel maakte. Het voelde voor nu goed om ze nogmaals te lezen en ik merkte bij mezelf ook een soort melancholisch gevoel, allemaal mooie woorden, maar ook leeg, wat kende mensen me nou eigenlijk echt na al die jaren? Naar mezelf toe ook, wat heb ik weinig werkelijk van mezelf laten zien. Dan nog was het al meer dan wat ik van anderen te zien kreeg…kan je nagaan. 

Terwijl ik dit typ schrijft R onderstaande, we delen dit document.

‘Het lijkt een beetje op, uit ons land gezet worden, en naar Nederland op de boot. Alles achterlaten. …… En aan iets nieuws beginnen. Dan binnen de landsgrenzen,…… zoals het er nu naar uit ziet.’

Ja, zo voelt het inderdaad. Het voelt raar om spullen die ik al zolang heb, zolang koester, zolang om me heen heb weg te doen, weg te geven. Maar het meeste moeite heb ik met het huis zelf, ik ga de keuken het meeste missen. Het is echt een droomkeuken en we hebben er zoveel in gekookt en gegeten. En toch ook de zolder, waar we slapen, ik ben zo gewend geraakt om in een grote hoge ruimte te slapen…gaat ons fijne, grote, duurzame Coco-mat bed passen in een kleine woning?

Ik heb het vaker gedaan, iets losgelaten zonder enig idee wat ervoor in de plaats komt. Het lijkt ook wel alsof ik niet anders kan. Het gaat me slecht af om ver vooruit te kijken. Het helpt me om in korte termijn stappen te denken. Nu eerst ruimte voor ruimte opruimen, zodat we foto’s kunnen maken en het huis z.s.m. in de verkoop kan…

Ode aan ons huis

We wonen nu 16 jaar in een prachtig monumentaal pand in Zuid Holland. R kocht het huis en ik ben er een paar maanden later ook ingetrokken. Ik studeerde nog en had nog geen idee van de omvang van de verbouwing. Wellicht maar goed ook, want wat hebben we hard gewerkt. Jaren van verbouwen, veel zelf gedaan. In het begin ging ik nog vrolijk naar het strand, terwijl R met zijn ouders aan het klussen was, onbevangen en zonder schuldgevoel. R begreep dat en heeft me menigmaal bij zijn ouders verdedigd, die daar helemaal niks van begrepen. Langzaamaan deed ik steeds meer mee en stond ik ook dagenlang te schuren, verven, ruimen en alles wat er maar bij hoort. Midden in de verbouwing bleek ik zwanger en de woonkamer, keuken, slaapkamer, wc en badkamer waren net op tijd af. Met dikke buik deed ik gewoon mee. Ik had vaak nog geen idee hoe het er uit zou komen te zien en er waren echt momenten dat ik de chaos aanschouwde en de moed me in de schoenen zonk, hoe komt dit ooit af? Feestdagen waren voor ons werkdagen, vrij van werk en studie konden we meters maken. En dan dat ultieme moment, een patatje Joppie bij Coby’s snackbar, of samen naar het net geopende Japanse restaurantje in de Hoogstraat. Gyoza en sushi. 🙂 (overigens was toen wij kwamen de hoogstraat, de winkelstraat om de hoek, al voor de helft leegstand, later beweerden sommige bewoners die hier al langer woonden dat dat voornamelijk door toedoen van de bouw van de passage kwam).

In een oud huis ben je nooit klaar en hoe groter je huis hoe meer spullen, vooral als je een partner hebt met tig hobby’s. Onafgemaakte projecten, materiaal voor nog niet bedachte projecten, muziekinstrumenten, judomatten, ringen in de woonkamer, kookgerei voor een webshop met duurzame artikelen uit Nederland, materialen voor zijn trainingen, een badkuip voor Wim hof koude training, een zelfgemaakte pizza oven, krachttraining materialen, een grote extra diepvries in de kelder, schilder en tekenspullen, grote boxen, een hoop hout om te stoken, planten, boogschieten op de zolderslaapkamer en niet te vergeten een hoop kinderkleding, speelgoed, meubels, servies voor 3 kinderen.

Het huis straalt creativiteit uit, R heeft allebei de bedden van de 2 jongsten gemaakt, de bureau’s, de eettafel en nog veel meer. We hebben er samen zoveel energie in gestopt, zoveel liefde, zoveel zorg, ondanks de vele spullen en ogenschijnlijke chaos die er ook kan zijn, is het zo’n heerlijke eigen plek. De jongste is in 1 van de kamers geboren, ze zijn hier alledrie opgegroeid, we hebben zoveel mensen over de vloer gehad, dansfeestjes, etentjes met hele groepen mensen, een huis vol met de intocht van sinterklaas die hier voor de deur aanmeert elk jaar, oud en nieuw uitbundig gevierd met vele mensen en een hoop vuurwerk, slaperige kindjes voor het raam….

Een van de hoogtepunten in het jaar is toch wel het zwemmen in de gracht. Onze kinderen begonnen hier een aantal jaar geleden mee en zo is er een ware hype ontstaan. Een ontmoetingsplek voor kinderen uit de buurt, zo bijzonder, het geeft zo’n rijk en vrij gevoel.

Twee keer is de haven dichtgevroren en kon er geschaatst worden.

We hebben hier samen en met de kinderen geleefd, gehuild, geschreeuwd, gemopperd, ontmoet, gedanst, harde muziek gespeeld, zachte muziek gespeeld, heel veel mooie maaltijden bereid en gegeten, gerouwd, vuur gestookt, plantreizen gemaakt, gevreeën, hard gewerkt, gebaard, herstelt,  gereflecteerd, plannen gemaakt, ons eenzaam gevoelt, ons teruggetrokken, veilig gevoeld…

We hebben hier een aantal mensen onderdak geboden voor bepaalde tijd…iedereen was welkom, mocht mee eten en kon een slaapplek krijgen.

Ik ben nooit uit het oog verloren hoe bevoorrecht we zijn om hier zoveel jaar te wonen. Zo’n idyllische plek aan het water, in een pand met een rijke geschiedenis. Ik hou van dit huis wat zolang ons thuis is geweest.

Verhuizen

Dit alles maakt dat loslaten pijnlijk voelt en iets is wat we zolang mogelijk hebben uitgesteld. We hebben regelmatig gevoeld wat nog klopt en we hebben vaak uitgesproken dat dit huis het ‘vechten’ waard is. Dit alles met het idee dat er een turning point komt, waarin de energie draait, waarin alles aan het licht komt en mensen dit werkelijk gaan zien, zodat er transparantie en daarmee heling komt. Nog steeds voel ik vertrouwen dat dit komt, wellicht met een anti-climax, maar we redden het financieel niet meer om het langer te blijven rekken.

Eenmaal dat uitgesproken te hebben, komt er ook opluchting en ruimte. Er komt energie en beweging om het verkopen van ons huis in gang te zetten.

Ik heb nooit eerder zelf dit hele proces meegemaakt, ik heb wel in een studentenhuis in Zwolle gewoond en ik heb bij allebei mijn zussen gewoond en van daaruit ben ik bij R ingetrokken.

Ik ga dit proces beschrijven met al mijn bevindingen, zowel praktisch als emotioneel en persoonlijk.

Wat er aan vooraf ging

Ruim een jaar zonder inkomen, zonder uitkering, terend op reserves.

Heel hard gewerkt, mezelf opnieuw uitgevonden, wakker geworden, me verdiept in de wereld, de geschiedenis, kinderen thuisonderwijs gegeven, stilgestaan bij al mijn irrationaliteit, mijn overtuigingen, verantwoordelijkheid genomen voor mijn kinderen, grenzen getrokken naar school, afstand gedaan van contacten, nieuwe mensen ontmoet, veel geschreven, gedeeld, teksten voor mijn website geschreven, gemediteerd, stilgestaan bij verdriet, ongeloof, onmacht, gemis, teleurstelling, het leven in het klein gevierd, het huiselijke, rust voor de kinderen bewaren, la vita e bella….

En ook, elke dag opstaan met een gevoel van stilstand, uitzichtloosheid…

Hoe ziet de toekomst eruit voor de wereld?

Voor Nederland?

Voor mensen die zich laten ‘vaccineren’?

Hoe ziet onze toekomst eruit?

Kunnen we hier blijven wonen?

Welke school is het beste voor onze kinderen?

Hoe gaan we een inkomen genereren met dat waar onze passie ligt, zonder weer in het systeem te gaan?

Wat is precies mijn passie?

Hoe deze vorm te geven?

Met twee benen op de grond, in de aarde als een echte stier, met een gezond lijf en verstand en met een sterke intuïtie, een helder weten, een lijntje met boven.

Hard werken om het gevoel van uitzichtloosheid, eenzaamheid en machteloosheid te doorvoelen en om daarnaast dichtbij mezelf te blijven, dankbaarheid te voelen, vertrouwen te blijven houden, de lichtpuntjes zien….deze hele reis heeft me zo ontzettend veel geleerd, heeft me zo geconfronteerd met mijn eigen grillen en mezelf klein houden. Ik heb mijn vuur gevoeld en ernaar gehandeld, mijn tranen laten stromen, alles er laten zijn in al haar lelijkheid, eindelijk kon ik mijn boosheid eruit gooien. Wat kan ik het spel waar we in zitten doorzien, wat vraagt het veel aanwezigheid in het hier en nu, in de realiteit.

Nieuwe plek

Waar gaan we dan naartoe? Tot gisteren was dit nog een groot vraagteken. Hoe beslis je zoiets in een corrupte wereld waar niemand ‘vrij’ lijkt te zijn? Ik heb me afgelopen tijd regelmatig  weg gewenst naar een hutje op de hei zonder mensen om me heen, behalve mijn gezin. Wegloop neigingen noem ik ze.

Mijn wens was er allang, alleen heb ik die heel ver weg gestopt, waarom? Toch bang dat dat toch nooit gaat lukken, dat R dat niet zou willen, dat het misschien de verkeerde keus is en we de grote stad teveel gaan missen. Toch durfde ik hem zomaar ineens uit te spreken. Ik wil graag richting _ verhuizen, ik heb dat al veel vaker gevoeld. _ is een prachtig oud stadje en de natuur is er prachtig. Nu besef ik me ook dat mijn roots in die omgeving liggen, ik ben namelijk in Apeldoorn opgegroeid.

Ik wilde op een gegeven moment uitvliegen, weg uit ‘het dorp’, naar de grote stad waar het leeft en bruist en mogelijkheden oneindig zijn. Wat voelde ik me vrouw van de wereld als ik bij mijn zus achterop zat en we samen het nachtleven van Rotterdam ontdekten, vooral als we over de Erasmusbrug reden.

Wat voelde ik me later trots dat ik het kinderziekenhuis instapte om te gaan werken. Wat had ik het goed voor elkaar. Ik had een verantwoordelijke baan, een mooi, groot en imposant huis, een slimme, creatieve, gevoelige, knappe man met een serieuze baan en inkomen, en ik kreeg vervolgens prachtige, slimme, gevoelige kinderen. Ik ging elke zomer met mijn zus(sen) op vakantie naar Brazilië, Ibiza, Isla Margarita, kortom exotische bestemmingen, ons huis was een open plek waar veel mensen graag kwamen, wat een rijkdom als ik het zo opsom.

Het is nu 2021 en er is niks meer van over:

• ik ben gestopt bij het kinderziekenhuis
• R is gestopt bij R_b_c_ en na 5 jaar brengt het zelfstandige bestaan niet genoeg op
• Ik ben al tijden niet op een luxe vakantie geweest
• Ik ga niet meer vaak stappen in Rotterdam
• We ontvangen nog maar weinig mensen in huis

Wat blijft erover?

• prachtige kinderen die zich ontwikkelen en zichzelf steeds meer vinden
• een diepe verbondenheid met R, wat hebben we veel doorstaan en wat heeft onze verbinding zich verdiept
• Een schoon geweten
• Een eerlijke relatie met mezelf
• Bewuste uitstapjes, kampeervakanties met het gezin
• Veel ruimte en tijd om stil te staan in het hier en nu
• Een onderzoekende heldere geest
• Een upgrade van mijn hersencapaciteit
• Een diep vertrouwen en weten waar ik voor sta

De tweede lijst is beduidend langer. Niks gebeurt toevallig, alles heeft zo zijn volgorde en ik heb nergens spijt van. Ik ben nu klaar om terug te keren naar de rust, de natuur, datgene waar ik vroeger juist vandaan wilde. Klaar voor een volgende fase, nieuwe herinneringen maken.

Opnieuw beginnen

….

Meer over de aanloop hier naartoe

Meer over het hier en nu….

Volgt…