Annemiek: “I find it so strange. Because usually you hear that people who are raised in this way are fully convinced that they are bad to the bone. So you have felt like an outsider from an early age, or … ?”

?

I have sometimes called it a sweet loneliness.

Of course I belonged in a certain way. It was my family, it was my village. And that was not unpleasant.
Then something very dramatic happened in our family. My oldest sister had a child and he died. She had a second child and that child died within a year.
And then I heard a conversation between my mother and another woman from that church, and she was talking about God dealing with her, but she didn’t want to get to her knees.

So, the death of those children of my oldest sister, who also partly raised me, would have been caused by that God of those Christians. He would have exercised that as a punishment. And that was a very important point for me that I said: “I don’t want anything to do with this anymore. Here I break. Something is happening here that goes beyond my border. “So I consciously chose my sister.
…

Ik heb het wel eens een zoete eenzaamheid genoemd.

Ik hoorde er natuurlijk op een bepaalde manier bij. Het was mijn gezin, het was mijn dorp. En dat was niet onaangenaam.

Toen gebeurde er iets heel dramatisch in ons gezin. Mijn oudste zus kreeg een kind en dat stierf. Ze kreeg een tweede kind en ook dat kind stierf, binnen een jaar.

En toen hoorde ik een gesprek tussen mijn moeder en een andere vrouw van die kerk, en die had het over, dat God met haar bezig was, maar ze wilde niet op haar knieën.

Dus die dood van die kinderen van mijn oudste zus, die mij voor een deel ook opgevoed heeft, dat zou dus door die God van die christenen veroorzaakt zijn. Die zou dat als een straf hebben uitgeoefend.  En dat was voor mij een heel belangrijk punt dat ik zei: ‘Hier wil ik niets meer mee te maken hebben. Hier breek ik. Hier gebeurd iets dat over mijn grens heen gaat .’ Dus ik koos heel bewust voor mijn zus.

?

No more Christianity for me. That was very clear.

I then started studying philosophy in Leiden. I have sucked myself up like a sponge, with all sorts of possible knowledge that was apparently just available. Because I only knew all those biblical stories. And there a world of different perspectives and cultures opened up for me. Extremely interesting. I was very interested, a kind of hobby, in stories about the Arthur tradition, Parzival. Someone told me that the Parzival would be a secret representation of the teachings of the Cathars. So I went to investigate who the Cathars were. A group of Christians from the 12th and 13th centuries .. I started reading books about it. To my extraordinary surprise and surprise. it turned out that they had ideas, although they called themselves Christians, who did appeal to me. So I met a form of Christianity there that I felt comfortable with. Where I didn’t have that old defense.

…

To begin with, Catharism was not a belief. And that was very special. You didn’t have to say; “I believe this or that.”

In traditional Christian churches, there is such a thing as a creed. At a certain point you say: “I believe this!”

And you believe that exactly like all other people, and for the rest of your life. So you establish a truth for your life, which you share with other people.

The second big surprise was that the Cathars had historical ties with the very first teachings in Christianity.

Namely with a lost current that we now call the Gnostic. Where I didn’t have that old defense.

Geen christendom voor mij meer. Dat was heel duidelijk .

Ik ben toen filosofie gaan studeren in Leiden. Ik heb mij volgezogen als een spons, met allerlei mogelijke kennis die kennelijk zomaar beschikbaar was. Want ik kende alleen maar al die bijbelse verhalen. En daar ging een wereld voor mij open van andere gezichtspunten en andere culturen. Buitengewoon interessant. Ik was erg geïnteresseerd, een soort van hobby, in verhalen over de Arthur traditie, Parzival.  Iemand zei mij dat de Parzival een geheime weergave zou zijn van de leer van de Katharen.  Dus ging ik onderzoeken wie de Katharen waren.  Een groep christenen uit de 12e en 13e eeuw.. Ik ging er boeken over lezen. Tot mijn buitengewone verbazing en verrassing. bleken die er ideeën op na te houden, alhoewel ze zich christenen noemden, die mij wel degelijk aanspraken. Dus ik ontmoette daar een vorm van christendom waar ik mij wel bij voelde. Waar ik die oude afweer niet bij had. 

…

Om te beginnen was het Katharisme geen geloof. En dat was toch heel bijzonder. Je hoefde niet te zeggen; ‘ik geloof dit of dat.’

in de traditionele christelijke kerken, bestaat zoiets als een geloofsbelijdenis. Op een gegeven moment zeg je: ‘dit geloof ik!’

En dat geloof je dan precies als alle andere mensen, en voor de rest van je leven. Dus je legt een waarheid vast voor je leven., die je deelt met andere mensen.

De tweede grote verrassing was dat de Katharen historische banden hadden met de allereerste leren in het christendom.

Namelijk met een verloren gegane stroming die we tegenwoordig de gnostiek noemen.

Annemiek:

“Knowing, the inner knowing?”

Yes, the inner knowing. But your inner knowing is different from my inner knowing.

“Knowing, the inner knowing?”

Ja, het innerlijk weten. Maar, jouw innerlijk weten is anders dan mijn innerlijk weten.

Annemiek: “And that’s where you felt at home?”

En is dat waar jij je thuis voelt?

So not with a belief that is the same for all people. But that you can go in a way to know a certain kind of thing, which is traditionally called divine, is just a word. The point is that we all have our own and personal destiny. And that we must make the most of it. That we have to grow with our talents.

You must be as you are, and I must be as I am, and that is where our destiny lies.

That is a very different approach.

Dus niet bij een geloof dat voor alle mensen het zelfde is. Maar dat je een weg binnendoor kunt gaan naar een bepaald soort weten, wat in de traditie ook goddelijk wordt genoemd, dat is maar een woord.  Het gaat er om dat we allemaal een eigen en persoonlijke bestemming hebben. En dat wij daar mee moeten woekeren. Dat we met onze talenten moeten woekeren.

Jij moet zijn zoals jij bent, en ik moet zijn zoals ik ben, en daar zit onze bestemming in.

Dat is een hele andere benadering.

Annemiek: “…wat is de kern?”

?

All spiritual traditions, as a kind of foundation of that tradition, have an answer to suffering. Life hurts at times. Sometimes life is beautiful at the moment, but it can also hurt a lot. Think of my sister, that hurts.

All traditions, as a kind of foundation of such a tradition, provide an answer to suffering. Where is it from? Why is it there?

• I noticed that there was a very specific kind of answer in Christianity.
• In Hinduism you find that suffering comes from Karma in the past life.
• In the Chinese tradition, suffering comes from a disturbance of the cosmic balance.
• All kinds of traditions have an answer to why there is suffering. Suffering has a cause. And that cause actually always lies in the person himself. You have done something wrong, you have gone astray, … there is a cause and you are to blame for that. A whole range of explanations.

Now,
In the gospel
So those scribes come to Jesus and show him a blind young man and ask him: “Why is this young man blind? Is that because of his own sins? Or is that because of the sins of his parents? ”

Then Jesus says, “Neither because of his own sins, nor because of the sins of his parents.”

That is very unique.

The answer to suffering is not an explanation, so that you can do something with it. Actually indirectly an accusation.

So there is no answer.

• In fact, Jesus does give an answer to how to deal with suffering, namely not the theory of suffering, but mercy. That is very unique. That is a very unique story within all those spiritual traditions around the world.
• There is no cause for suffering.
• There is no theory about suffering
• Suffering requires mercy.

Then you read the story of the merciful samaritan in the New Testament. That tells the story that someone is creating along the way. And then a high priest comes along. He has studied theology, so he has his own thoughts on that, … God is concerned with those people, they are sinners, so they continue.
Then comes a samaritan. That is someone who was at the bottom of the social ladder. Has not studied theology, does not belong.

So has no explanation of the lead. But see what happens there. See that suffering and do something, help, act, mercy.

The answer to suffering, insofar as you as a person should seek an answer to this, is the courage to be present empty-handed in the suffering of a fellow human being, for example.

Without theory, without a story, without “death-doers” having the courage to be present at the suffering of fellow human beings.

Alle spirituele tradities hebben als een soort van fundament an die traditie een antwoord op het lijden.  Het leven doet zeer, bij tijd en wijle. Het leven is soms mooi op moment, maar kan ook heel erg pijn doen.  Denk aan mijn zus, dat doet pijn.

Alle tradities geven, als een soort van fundament van zo een traditie een antwoord op het lijden.  Waar komt het vandaan? Waarom is het er?

• Ik merkte dat in het Christendom een heel eigen soort antwoord bestond.
• In het Hindoeïsme vind je dat het lijden voortkomt uit Karma in het vorig leven.
• In de Chinese traditie komt het lijden voort uit een verstoring van het kosmisch evenwicht.
• Zo hebben allerlei tradities een antwoord op waarom is er lijden. Lijden heeft een oorzaak. En die oorzaak ligt eigenlijk altijd in de mens zelf.  Je hebt iets verkeerds gedaan, je bent van het rechte pas af gegaan, … er is een oorzaak en daar ben je zelf de schuld van.  Een heel scala van verklaringen.

Nu,
In het evangelie
Daar komen dus die schriftgeleerden bij Jezus en laten hem een blinde jonge man zien en vragen hem: ‘Waarom is deze jonge man blind? Is dat vanwege zijn eigen zonden? Of is dat vanwege de zonden van zijn ouders?’

Dan zegt Jezus: ‘Noch vanwege zijn eigen zonden, noch vanwege de zonden van zijn ouders.’

Dat is heel uniek.

Het antwoord op het lijden is niet een verklaring, zodat je daar iets mee kunt gaan doen. eigenlijk indirect een beschuldiging.

Er is dus geen antwoord.

• Sterker nog, Jezus geeft wel een antwoord op hoe je met lijden om moet gaan, namelijk niet de theorie over het lijden, maar barmhartigheid. Dat is heel uniek. Dat is een heel uniek verhaal binnen al die spirituele tradities over de hele wereld.
• Het lijden heeft geen oorzaak
• Er is geen theorie over het lijden
• Het lijden vraagt om barmhartigheid

Dan lees je het verhaal van de barmhartige samaritaan in het nieuwe testament.  Dat verteld het verhaal dat er langs de weg iemand ligt te creperen. En dan komt er een hoge priester langs. Die heeft theologie gestudeerd, dus die heeft daar zo zijn eigen gedachten over, … God is met die mensen bezig, dat zijn zondaars, dus die loopt door. Dan komt er een samaritaan. Dat is iemand die onder aan de sociale ladder stond. Heeft geen theologie gestudeerd, hoort nergens bij.

Dus heeft geen verklaring van het leiden. Maar ziet wat daar gebeurt. Ziet dat lijden en doet iets, helpt, handelt, barmhartigheid.

Het antwoord op het lijden, voorzover je daar als persoon een antwoord op zou moeten zoeken, is de moed om met lege handen aanwezig te zijn bij het lijden van een medemens bijvoorbeeld.

Zonder theorie, zonder verhaal, zonder ‘dooddoeners’ de moed te hebben aanwezig te zijn bij het lijden van de medemens.

Annemiek: “Can you do that?”

‘Kun jij dat?’

I think so. Yes

Jesus on the cross. Who would have paid for our sins. I have nothing with that.

I know that for many people that is an extremely important meaningful image, but someone who goes on the cross for my sins is not necessary. My sins are my sins. And if I have to pay for it, I do it myself. That good man doesn’t have to do that at all. And so, I have nothing with that. For me, that helmet means nothing. So that is not a meaningful picture for me.

When I travel through Europe and see a church tower, I actually always go into it. And what I often see is that there is a Maria statue somewhere in a corner and that there are candles. And often that is the real devotional place of a church. There is the pulpit where the explanations are given, stories are told, … fine…

But the real devotion is often found in the Maria statue.

I sometimes wonder why that is so. Why does Maria appeal to so many people? Regardless of whether it existed or not? That doesn’t matter to me. That statue of Mary that stands for something.

These are mainly the empty hands.

“Dare to be present empty-handed, in the suffering of your fellow man.”

Where the statue of Mary is important to me. Maria suffered. You can lead me, with your sorrow, to mother Maria. It stands there and receives you. He has no explanation, no theory. You are welcome, you are embraced, welcomed, invited to be present with your suffering as well. She won’t judge you for that.

Dat denk ik wel. Ja

Die Jezus aan het kruis. Die geboet zou hebben voor onze zonden. Daar heb ik niets mee.

Ik weet dat dat voor veel mensen een buitengewoon belangrijk betekenisvol beeld is, maar iemand die voor mijn zonden aan het kruis gaat, dat hoeft niet. Mijn zonden zijn mijn zonden. En als daar voor geboet moet worden, dan doe ik dat zelf. Dat hoeft die goeie man helemaal niet te doen. En dus, daar heb ik niets mee. Voor mij betekent dat helmet niets. Dus dat is voor mij geen betekenisvol beeld.

Als ik zo door Europa reis en een kerktoren zie, ga ik er eigenlijk altijd in. En wat ik dan heel vaak zie is ergens in een hoek een Maria beeld staat en dat daar kaarsjes bij zijn. En vaak is dat de echte devote plek van een kerk. Er is de preekstoel waar de verklaringen worden gegeven, verhalen worden verteld, …. prima…

Maar de echte devotie vind je vaak bij het Maria beeld.

Ik vraag me wel eens af waarom dat zo is. Waarom spreek Maria bij zo veel mensen zo aan? Los van de vraag of ze bestaan heeft of niet? Dat doet er voor mij niet toe. Dat beeld van Maria dat staat ergens voor.

Dat zijn dan vooral die legen handen.

‘Met lege handen aanwezig durven zijn, bij het lijden van je medemens.’

Waar het beeld van Maria voor mij van betekenis is. Maria heeft geleden. Je kunt me tje leiden, met je smart, bij moeder Maria terecht.  Die staat daar en ontvangt je. Die heeft geen verklaring, geen theorie., je bent welkom, je wordt omarmd, verwelkomd, uitgenodigd om ook met je lijden je ellende aanwezig te zijn.  Ze zal je daar niet om veroordelen.

Annemiek: ‘So you also allow suffering?’

‘Je laat dus het lijden ook toe?’

I think it goes even further. In the Gnostic tradition, there is certainly one of the main considerations that you can find a way to God within.

God is something you can experience here. You can also call it the source. Call it nature, cosmos … It’s just a word.

But what those words are about, you can make contact with that in yourself in a certain way.

You can also find that source of all being in yourself. You can be a true and authentic person yourself, and in truthfulness and in your authenticity, so if you coincide with yourself, then you are as it were connected to that source.

And you can only do that in openness.

You cannot do that on condition.

Then you must be willing to take reality as it is, as it presents itself, in its entirety., With all its sides, white and black, dark and clear, to be willing to let it be.

What Jesus says (about man is bad or not):

You can only be a merciful person if you do not belong.

Let us take the example of the struggle between the Palestinians and the Jews. Jews have an image of themselves. They belong to something. The image of the Jew is accompanied by the image of the Palestinian. The image of the Jew belongs to the image of the Palestinian.

They are together in a kind of magic circle. In a circle of violence. One bomb justifies the next. And that is justification for that other bomb, etc. That is a chain of violence. Violence has its own logic. Violence creates violence, hatred creates hatred. So those are the infinite chains of violence.

And Jesus says, “So you have to get out of that.”

So if he says, if you are hit on one cheek, then turn the other. You could say that one cheek is being Jewish (or Palestinian) and the other is being my human.

Jews and Palestinians are both human. And as a human being with people, the logic of violence disappears.

So if you want to be able to have mercy, you have to free yourself about the ideas that you are about who you are and what you belong to. It is precisely that freedom, the message that you can be a free person, that is access to mercy.

Ik denk dat het zelfs nog verder gaat. In de gnostiek traditie, daar is toch wel 1 van de hoofdoverwegingen dat je binnendoor een weg naar God kunt vinden.

God is hier iets wat je kunt ervaren. Je mag het ook de bron noemen.  Noem het natuur, kosmos…. Het is maar een woord.

Maar dat waar die woorden over gaan,  daar kun je op een bepaalde manier contact mee maken in jezelf.

Je kunt die bron van alle zijn ook in jezelf vinden. Je kunt zelf een waarachtig en authentiek mens zijn, en in waarachtigheid en in je authenticiteit, dus als je met jezelf samenvalt,  dan ben je als het ware aangesloten op die bron.

En dat kun je alleen in openheid. 

Dat kun je niet op voorwaarde.

Dan moet je bereid zijn de werkelijkheid te nemen zoals hij is, zoals hij zich aandient, in zijn totaliteit., met alle kanten, wit en zwart, donker en helder, om bereid te zijn dat te laten zijn.

Wat Jezus zegt (over is de mens slecht of niet):

Je kunt alleen een barmhartig mens zijn, als je nergens bij hoort.

Laten we het voorbeeld nemen van de strijd tussen de Palestijnen en de Joden.Joden hebben een beeld van zichzelf. Ze horen ergens bij. Bij het beeld van de Jood, hoort het beeld van de Palestijn. Bij het beeld van de Palestijn hoort het beeld van de Jood.

Ze zitten samen in een soort van magische cirkel. In een cirkel van geweld. De ene bom rechtvaardigt de volgende. En die is weer rechtvaardiging voor die andere bom, enz. Dat is een keten van geweld. Geweld heeft zijn eigen logica. Geweld creëert geweld, haat schept haat. Dus dat zijn die oneindige ketenen van geweld.

En Jezus zegt: ‘Daar moet je dus uit stappen.’

Als hij dus zegt, als je op de ene wang geslagen wordt, keer dan ook de andere toe. Zou je kunnen zeggen, de ene wang is mijn Joods zijn (of Palestijn) en de andere wang is mijn mens zijn.

Joden en Palestijnen zijn beide mens. En als mens met de mensen verdwijnt die logica van het geweld.

Dus wil je tot barmhartigheid in staat zijn, moet je je eigenlijk vrij maken over de ideeën die je over wie je bent en waar je bij hoort.  Juist die vrijheid,  de boodschap dat je een vrij mens kan zijn, is de toegang tot barmhartigheid.

Annemiek: “In fact you say you can always renew yourself?”

‘In feite zeg je dat je jezelf steeds kan vernieuwen?’

Exactly! Then you do not have to worry about the day of tomorrow with which you will dress.

In the Gnostic tradition they all use symbolic words such as, child, blind and dead … but also “robe”.

The word rug symbolizes meaning. The meaning of today is the spiritual prison of tomorrow.

If you are willing to be touched by what is taking place around you. Then in the moment in the here and now, you can let the answer be born.

And if that matches something, not with the idea in the world, but with something in yourself. That is the creation of that day. Then that is what you put on that day.

In the evening you have to take off your clothes, and the next morning you will have different clothes on.

It our father ….

Jesus spoke Aramaic

I am not concerned about who is right. What matters is what the text does to me.

The Aramaic Our father starts with an exceptionally beautiful sentence … I think.

Source of being that I meet in what moves me.

So your compassion, in what takes place around you, meets with something that is bigger than yourself. Something that can bind us, something that goes beyond personality.

That gives a whole new entry to the reading of old religious texts. Maybe we should read old texts differently.

Take the creation story.

If you read those old texts, people sometimes get an AH erlebnis.

So from … But I had known that for a long time, oh of course it is like that. But that’s right, I know that. So it fits in with a spiritual sensitivity present in people.

And I think that’s the way it is meant to be.

And if it wasn’t meant to be, then I’d like it to be.

Precies! Dan maak je je ook geen zorgen over de dag  van morgen waarmee je je zult kleden.

In de gnostische traditie gebruiken ze allemaal symboolwoorden zoals, kind, blind en dood … maar ook ‘kleed’.

Het woord kleed staat symbool voor zingeving. De zingeving van vandaag is de spirituele gevangenis van morgen.

Als je bereid bent geraakt te worden, door wat er zich om je heen plaats vind. Dan kun je in het moment in het hier en nu, het antwoord geboren laten worden.

En als dat iets overeenkomt, niet met de idee in de wereld, maar met iets in je zelf. Da nis dat de schepping van die dag. Dan is dat waarmee je je die dag bekleed.

’s avonds moet je je kleren weer uit doen, en de volgende ochtend heb je weer andere kleren aan.

Het onze vader….

Jezus sprak Aramees

Het gaat er mij niet om wie er gelijk heeft. Het gaat er om, wat zoiets die tekst mij doet.

Het Aramese Onze vader begint met een buitengewoon mooie zin… vind ik.

Bron van zijn die ik ontmoet in wat me ontroert.

Dus je bewogenheid, in wat er plaats vindt om je heen, vindt een ontmoeting plaats met iets dat groter is dan jezelf.  Iets wat ons binden kan, iets wat boven de persoonlijkheid uit stijgt.

Dat geeft een hele nieuwe ingang naar het leze van oude religieuze teksten. Misschien moeten we oude teksten anders lezen.

Neem nou eens het scheppingsverhaal.

Als je die oude teksten leest, krijgt men wel eens een AH erlebnis.

Zo van… Maar dat wist ik al lang, oh natuurlijk zit het zo. Maar, dat klopt, dat weet ik. Dus het sluit aan bij een in de mensen aanwezige spirituele gevoeligheid.

En ik denk dat het zo bedoeld is.

En als het niet zo bedoeld was, dan zou ik graag willen dat het zo is.

Annemiek: “What are you actually doing here on this globe.”

‘Wat doe jij eigenlijk hier op deze aardbol.’

I would not know, but I notice that I am here. And I’m not alone.

There is no user manual …

Many people think that it is a manual …

I do not know

Maybe that’s not a bad thing at all.

So if there is no given sentence in advance, then I am invited as a person, because I do want to live a meaningful life, I think we all have that, a need to live a meaningful life, man invited to give meaning to my life in that emptiness itself.

I am not alone and at some point I have written down my experiences and ideas, and that seems to affect other people. To my great surprise, a circle closes with that.

On the island of Tholen, I didn’t belong there, I said. I got out of it, and I went my own way. And damn say, suddenly I am completely occupied with Christianity. That is a very strange course of events.

But in a very different way. And what is now the astonishing thing, looking back at my own biography, that the reason that I got out of it, that death of my sister’s children. That compassion therefore. and my choice therein, from there I want nothing to do with it, that suddenly it is meaningful. become in my later life. To deal with that in a certain way, and not just to express that as my point of view, but to discover that I think that the historical Jesus intended precisely that. Mercy and not theology.

Ik zou het niet weten, maar ik stel vast dat ik er ben. En ik ben niet alleen.

Er is geen gebruiksaanwijzing…

Veel mensen denken dat het wel een gebruiksaanwijzing is…

Ik weet het niet

Misschien is dat wel helemaal niet erg.

Als er dus geen gegeven zin van te voren aanwezig is, dan word ik als mens uitgenodigd, omdat ik wel graag een zinvol leven wil leiden, ik denk dat wij dat allemaal hebben,  een behoefte om een zinvol leven te leiden, word ik juist als mens uitgenodigd om in die leegte zelf zin aan mijn leven te geven.

Ik ben niet alleen en ik heb op een gegeven moment mijn ervaringen en ideeën opgeschreven, en dat blijkt andere mensen te raken. Tot mijn grote verbazing sluit zich daarmee een cirkel.

Op het eiland Tholen, daar hoorde ik er niet bij, zei ik al. Daar ben ik als het ware uit gestapt, en ik ben een eigen weg gegaan. En verdomd zeg, ineens ban ik weer helemaal bezig met het Christendom. Dat is toch een hele rare gang van zaken.

Maar wel op een hele andere manier. En wat nu het verbijsterende is, terugkijkende op mijn eigen biografie, dat de reden dat ik er uitgestapt ven, die dood van de kinderen van mijn zus. Die bewogenheid daarom. en mijn keuze daarin, van daar wil ik niets mee te maken hebben, dat dat ineens  betekenisvol is. geworden in mijn latere leven. Om daar op een bepaalde manier mee om te gaan, en dat niet als mijn standpunt alleen maar uit te dragen,  maar om te ontdekken, dat ik denk dat de historische Jezus precies dat bedoeld heeft. Barmhartigheid en geen theologie.

Annemiek: “So you carry those dead children with you?”

‘Dus jij draagt die gestorven kinderen met je mee?’

They have played an extremely important role in my life, because they have placed me before that choice. The one I join, I don’t join. No I don’t participate.

And in a hidden, unplanned way, I suddenly participate.
(In a way it is meant for.)

I realize that for many people, death is a fearful black hole.
To my great regret, I have to admit that the Christianity that I have come to know has contributed to a great extent to stir up that fear of death.
I don’t have that fear of death, I don’t know it.

I have been on earth for a while, but who is actually on earth?
I don’t see myself as Bram Moerland in the first place, but as part of life. When we die, a form is gone.

Life has chosen a form for a certain time, such as a flower ,. I was a flower like that too. And I have flowered, may I hope, and I have been the flower that I intended to be.

As a rose you can try to be a tulip and as a tulip to be a rose.

That form disappears, but life goes on.

Zij hebben een buitengewoon belangrijke rol gespeeld in mijn leven., omdat zij mij voor die keuze hebben geplaatst. Die ik mee, doe ik niet mee. Nee ik doe niet mee.

En op een verborgen, niet geplande manier, doe ik ineens wel mee.

(Op een manier waarop het voor bedoeld is.)

Ik besef me dat voor heel veel mensen de dood een angstig zwart gat is.

Ik moet tot mijn grote spijt bekennen, dat het Christendom dat ik heb leren kennen, er voor een groot deel aan heeft bijgedragen om die angst voor de dood aan te wakkeren.

Die angst voor de dood heb ik niet, ken ik niet.

Ik ben een tijdje op aarde, maar wie is er nu eigenlijk op aarde?

Ik zie mezelf niet als in de eerste plaats Bram Moerland, maar als onderdeel van het leven. Als we dood gaan is er een vorm verdwenen.   

Het leven heeft zich een vorm gekozen een bepaalde tijd, zoals een bloem,. Zo was ik ook een bloem. En ik heb gebloeid, mag ik hopen, en ik ben de bloem geweest die ik bedoeld had te zijn,

Je kunt als roos proberen een tulp te wezen en als tulp een roos te wezen.

Die vorm verdwijnt, maar het leven gaat verder.

Annemiek: “Suppose you were to die, what would come to your grave now?”

‘Stel je zou sterven, wat zal er dan nu op je graf komen?’

The kingdom is spread over the earth.

but the humans don’t see it.

Het koninkrijk is uitgespreid over de aarde.

maar de mesen zien het niet.