Oftewel, ik heb een blaasontsteking. Ik voel zo’n diepe woede in mezelf als ik denk aan alle kinderen en jongeren die op schandalige manier onder druk worden gezet om een prikje te nemen.
Ik voelde al ongekende boosheid bij het zien van kinderen met een mondkapje op, voor mij rede genoeg om onze kinderen thuis te houden en uiteindelijk naar een andere school te laten gaan.
Als ik lees, hoor en afbeeldingen zie van kinderen die getest worden lopen de rillingen over mijn lijf, ik word er werkelijk onpasselijk van.
Gezonde kinderen injecteren en onderwerpen aan een medisch experiment ontsteekt in mij zo’n woede, zo’n onmacht. Dat ze het dan ook nog eens zelf mogen beslissen….het is misdadig. Kinderen mogen nog helemaal niks zelf beslissen op die leeftijd en nou mogen ze wel het laatste woord hebben over een prik waarvan niemand de gevolgen kan overzien? Schaamteloos worden alle truccen uit de kast gehaald om het zo normaal mogelijk te doen lijken. Ze worden als helden onthaald, want ze doen het voor hun medemens. Dat verdient een dapperheidsdiploma…
Al die woorden die ik naar me toe gekregen heb, dat ik overdrijf en het allemaal wel meevalt…
Dat testen, ach voelen ze niks van,
Prikje, neehoor, ik heb helemaal geen last of klachten, ik heb er goed over nagedacht en tja, ik wil toch gewoon op vakantie, ik heb geen zin in gezeur op mijn werk, mensen hebben er behoefte aan dat ik me heb laten prikken…
Dat ik het me niet zo moet aantrekken, want ik verander de wereld toch niet…
Dat ‘ze’ gewoon hun best doen en ook niet beter weten…
Dat ik zo extreem ben in mijn denken en voelen…
Hoe het toch komt dat ik zo verandert ben….
Ik ben niet verandert, ik ben dichter bij mezelf gekomen. Ik voel vooral ongeloof dat mensen meedoen aan een medisch experiment
Mensen die altijd bezig zijn met gezonde voeding, homeopathie, hun immuunsysteem…
Mensen die A zeggen en leven en als het erop aankomt toch B doen…en dat dan rond praten voor zichzelf en mij gaan uitleggen….
Het maakt me PIS-nijdig en als ik die boosheid wil uiten kan hij niet ontvangen worden.
Ik voel nu ook wel, het heeft geen zin meer…boosheid geeft nog meer vluchten bij de ander, oeverloos blijven praten over kost mij teveel energie, …. En daar is genoeg van verspild.
We gaan een nieuw avontuur beginnen. Ik snak naar ruimte, naar de natuur, naar zelfvoorzienend leven…
Naar het leven zoals ik dat in mijn dromen voor me zie, een vrijstaand boerderijtje met diertjes om me heen, zorgeloze kinderen die veel buiten spelen, samen met Rogier een nieuwe, ontspannen, creatieve plek creëren.
Hongarije, here we come….
