Na het bezoek van de makelaar, wat overigens heel gek voelt, iemand die door je huis loopt met als doel het te verkopen. Ze moest zich inhouden om niet al te enthousiast te zijn…tja, ik heb het al beschreven, ons huis is een juweeltje…zijn we serieus begonnen met opruimen, weggooien, schoonmaken en persoonlijke foto’s en tekeningen van de muren halen.
Ik ben begonnen om al mijn stapels (liefdes)brieven door te nemen…Ik overdrijf niet, stapels met: ‘I love you forever and ever’… en ook veel briefwisselingen met vriendinnen. Ik schreef heel veel engels woorden en veel was ‘my gosh’. Ik heb ze gescand en toen allemaal weggegooid. Leuk om ze nog een keer te lezen, maar niet relevant genoeg of van betekenis om te bewaren, wat voelde dat lekker zeg, me ontdoen van het verleden.
Ik kwam een doos met lieve kaartjes tegen van collega’s van het kinderziekenhuis. Ik heb ze allemaal nog een keer gelezen. Ik weet nog dat ik dat maar 1 keer eerder heb gedaan, op de avond na mijn afscheid. Ik heb ze daarna niet meer gelezen, omdat het me nog steeds emotioneel maakte. Het voelde voor nu goed om ze nogmaals te lezen en ik merkte bij mezelf ook een soort melancholisch gevoel, allemaal mooie woorden, maar ook leeg, wat kende mensen me nou eigenlijk echt na al die jaren? Naar mezelf toe ook, wat heb ik weinig werkelijk van mezelf laten zien. Dan nog was het al meer dan wat ik van anderen te zien kreeg…kan je nagaan.
Terwijl ik dit typ schrijft R onderstaande, we delen dit document.
‘Het lijkt een beetje op, uit ons land gezet worden, en naar Nederland op de boot. Alles achterlaten. …… En aan iets nieuws beginnen. Dan binnen de landsgrenzen,…… zoals het er nu naar uit ziet.’
Ja, zo voelt het inderdaad. Het voelt raar om spullen die ik al zolang heb, zolang koester, zolang om me heen heb weg te doen, weg te geven. Maar het meeste moeite heb ik met het huis zelf, ik ga de keuken het meeste missen. Het is echt een droomkeuken en we hebben er zoveel in gekookt en gegeten. En toch ook de zolder, waar we slapen, ik ben zo gewend geraakt om in een grote hoge ruimte te slapen…gaat ons fijne, grote, duurzame Coco-mat bed passen in een kleine woning?
Ik heb het vaker gedaan, iets losgelaten zonder enig idee wat ervoor in de plaats komt. Het lijkt ook wel alsof ik niet anders kan. Het gaat me slecht af om ver vooruit te kijken. Het helpt me om in korte termijn stappen te denken. Nu eerst ruimte voor ruimte opruimen, zodat we foto’s kunnen maken en het huis z.s.m. in de verkoop kan…
