de Schreeuw

Oerkreet

De indringende geur van Aya dringt mijn wezen binnen…R. Is aan het brouwen…

Misselijkheid komt op…behoefte om diep te zuchten…ik voel een fascinatie van zowel afkeer als aantrekking…een verlangen…met mijn ogen dicht is de bewustzijnsstaat zo dichtbij, zit ik er al in… 

Onze terugkeer naar Nederland was vreselijk….weer terug bij af, nieuwsgierige blikken op straat, ons huis weer betreden wat al niet meer voelt als ‘ons’ huis. Ondanks vlotte en fijne verkoopprocedure met nieuwe mensen bleef vooral het gevoel knagen, ‘waar nu heen’? Onze meest waardevolle spullen achtergebleven in Hongarije…’waren we maar weer daar’…

Weer die troosteloze winkelstraat, die bekende speeltuintjes, dit hadden we toch achter ons gelaten…

Alles gaat in golven en tijd is relatief, dus bovenstaand gevoel was er wellicht een uur, of een dag, of zo nu en dan, ik weet het niet meer, het maakt ook niet uit. Ik ben altijd goed geweest in relativeren en de betekenis ergens in herkennen. We zijn terug, hebben dingen af te ronden en we vinden wel weer ergens een plekje. 

Zodra mijn hoofd zich ging bemoeien en ik in de regelstand ging werd ik teruggefloten. Ik heb gesolliciteerd, uitgezocht hoe ik als hulpverlener een skr registratie voor elkaar zou kunnen krijgen, gekeken voor sociale huurwoningen, bedacht waar te willen wonen….maar het werkt zo niet meer. Ik ben niet zo ver gekomen om vervolgens weer op ‘de oude manier’ mijn leven te ordenen. 

Loslaten, overgave, nog meer alle ideeën loslaten, zonder kennis over waar te wonen, waarmee geld te verdienen, kinderen wel of niet op school, hoe of wat, het valt niet aan elkaar te regelen, niet zonder terug gezogen te worden … tot het bot, mijn hoofd zocht alle mogelijke uitwegen om toch stiekem vast te blijven houden aan overtuigingen over hoe het hoort, alles om maar weer het gevoel van veiligheid te ervaren. 

Dat gevoel van veiligheid heb ik in mezelf te voelen en ervaren. My god wat een klus weer. Het leven leven in het nu zoals ik het wil, ongeacht of de locatie klopt, of het volgens de regeltjes mag en geregeld is, ongeacht wat anderen ervan vinden, ongeacht hoe de toekomst eruit ziet. 

Stilstaan terwijl het van binnen stormt, alle onrust, gedachten, angst, verdriet en boosheid voelen…elke keer als ik het niet meer wist en ik keerde naar binnen en sprak hardop uit wat ik nodig had of wat ik voor me zag of ik vroeg ondersteuning, gebeurde er iets wat zorgde voor een lichtpuntje….Telkens werd ik bevestigd in mijn vertrouwen…wow ik kan zelf creëren en scheppen en manifesteren….

Volgende week bezoeken we een prachtig juweeltje in het bos in Dalfsen waar we komend half jaar terecht kunnen. Werkelijk een zegen, precies wat we nodig hebben, precies zoals ik het me voorstelde. Een Hans en Grietje huisje in NL. 

De aya laat me niet los…ze brengt me terug bij mijn OERKREET tijdens een van mijn reizen. Tijdens de reis gaf het me een zenuw gevoel, een gevoel van ‘phoe werkelijk, is zoiets groots voor mij weggelegd’…. Dat gevoel is al een tijdje bij me terug…het voelt alsof mijn hart fladdert…en ook hier is overgave het antwoord, ik kan het met mijn hoofd niet bedenken hoe ‘de schreeuw’ te plaatsen…het borrelt in me, het bruist, er zit zoveel leven, er wil zoveel uit…. 

Ik laat het eruit, ik geef me over, ik vertrouw op mijn pad, ik verbind me met mezelf, met ‘het hogere’, met ‘de’ natuur en ik verbind me met andere mooie zielen …

Luister naar de muziek, de oerkreet van de vrouw in het fragment voelt als ‘mijn schreeuw’ 

Ik deel hem met je…

Hieronder een link naar het fragment dat een inspiratie is voor de Schreeuw. En het samenkomen van het licht en het donker. De onschuld en het wetende wezen.