One of us has visited Hungary before. 1986 or 7
An impression of a Dutch Family camping in Hungary in 1986.
We decided to go back the next year.
The Japanese car was quite a rare sight because the iron curtain was still standing, or hanging and cars were not imported.
Ik lees net in mijn (zomer)horoscoop in een magazine dat ik als Stier deze zomer op reis ‘moet’ gaan, het avontuur komt naar me toe deze zomer en een reis met een vriendin of een groepsvakantie lijkt me opeens heel leuk. Of iets anders samen ondernemen, zoals een theater tournee….Vooral Frankrijk en Belgie past bij mijn voorliefde voor bourgondisch….
Uhm…Ik ben niet (meer) welkom in Franse bistro’s….
Ik check nog even de datum van het tijdschrift, want ook bij alle andere sterrenbeelden zie ik steeds het kopje ‘paspoort’ met vervolgens een stukje tekst over welke landen en vakanties het beste bij je passen….Maar het is toch echt de nieuwste in 2021…
Het is bijna knap te noemen hoe zo’n hele redactie zich in een compleet andere realiteit bevind.
Nog nooit heeft de surrealistische realiteit zich zo helder openbaart.
Het is als reclame maken voor roomijs ten tijde van de hongerwinter….
Is er dan niemand die denkt: ‘Goh, misschien kunnen we die tekst over vakanties skippen, nu het zo’n gevoelig maatschappelijk onderwerp is.’
Wellicht ‘denken’ mensen het wel, maar zeggen ze niks. Met z’n allen doen alsof het er niet is, want we schrijven toch over Geluk en daar past de realiteit niet in. Onze bubbel gaat over liefde voor jezelf en voor elkaar.
Waar ik me eerder vaak geïnspireerd voelde door dit tijdschrift zie ik nu de leegheid ervan. De onechtheid. Een dergelijk magazine hoeft echt niet over actualiteiten te gaan schrijven, het is juist belangrijk dat er nu veel gedeeld wordt over betekenis, zingeving en de reis naar binnen. Het is juist belangrijk dat informatie die licht en liefdevol is uit het donker mag komen. Dat kan heel subtiel, zonder werkelijk kleur te bekennen zelfs….
Maar een horoscoop over welke vakantiebestemming het beste bij je past in tijden van wereldwijde crisis…..beneden alle peil…
Meest gebruikte massage olie
Arnica – Weleda
Steken in mijn onderbuik, buikpijn bij het plassen, meer plassen dan anders….ik wist gelijk, een blaasontsteking. Ik had het in geen 10 jaar meer gehad, toch bijzonder hoe we in staat zijn om zelf een diagnose te stellen, dat we herinneren hoe iets voelt.
Mijn eerste gedachte was, cranberrysap in huis halen en veel drinken. Bij nader onderzoek blijkt kamillethee rust te geven aan de blaas en extra vitamine C slikken is ook belangrijk.
Overal lees ik dat het prima is om jezelf een week de tijd te geven, omdat bij de meeste blaasontstekingen het ‘vanzelf’ overgaat. Zo niet, dan kan je eventueel een antibiotica kuur doen.
Antibiotica is wel het laatste wat ik wil, het geeft zoveel bijwerkingen en een knauw aan je immuunsysteem, beter bewaar je dat voor uiterste nood.
Ik heb rust genomen, cranberrysap gedronken, vitamine C, kamillethee en veel water, lekker in een warm bad en met een kruikje in bed. Na 2 dagen was het weg….
Ik denk ook dat het een mindset is. Als je bij voorbaat al in de angst schiet dat het erger wordt, dat je medicijnen nodig hebt, zal dat ook zo zijn.
Naast de fysieke klacht kijk ik ook altijd naar de meta fysische betekenis. Het woordje ‘pisnijdig’ vind ik alleszeggend. Ik heb er eerder al over geschreven. Het schrijven over mijn boosheid en daaraan gekoppeld verdriet heeft me ook geholpen om mijn emoties naar buiten te brengen. Dit in gesprek met mijn partner, want ook het uitspreken van woorden voelen belangrijk. Bij het uitspreken doorvoel ik de emotie en breng ik het nog meer naar buiten dan alleen op papier.
De eerste gedachte die ik vaak heb bij een fysieke klacht is:
‘Wat kan ik zelf doen, welk middel uit de natuur kan me hierbij ondersteunen?’
‘Wat is de betekenis achter deze klacht, wat maakt dat ik die nu krijg?’
Zo anders dan wat ik mensen zie doen:
‘Gauw de dokter bellen, want ik wil er z.s.m. vanaf.’
Mijn lijf laat me altijd iets zien en door dat serieus te nemen en te onderzoeken leer ik altijd belangrijke lessen. Dit kost tijd en is niet de makkelijkste en snelste route, maar wat mij betreft een gezonde basis om te helen, te groeien en te leren.
Laat de kinderen met rust!
Logica lijkt compleet verdwenen, waar ik eerder nog mensen wees op de tegenstrijdigheden rondom de maatregelen en wees op hun eigen gedrag lijkt dat helemaal geen zin meer te hebben.
Het komt gewoon niet aan, het ketst gewoon terug. Er komt bijna nooit een inhoudelijk antwoord. Mensen wijzen wel naar anderen en hoe krom die zich gedragen, maar kramen 5 minuten later zelf de grootste onzin uit. Ik word moe van het steeds weer rondbreien van krom gedrag, er is altijd wel een rede te verzinnen waarom iemand meedoet met een medisch experiment. Een rede om te rechtvaardigen voor zichzelf en de ander om te doen waar de ziel het niet mee eens is.
Ik merk een stilte in mezelf…ik heb geen woorden meer over om in gesprek te blijven…veel mensen hebben hun keuze al gemaakt….bijna nooit vanuit angst om werkelijk ziek te worden valt me op, wel om op vakantie te kunnen, te kunnen blijven werken, naar festivals te gaan, hun ouders te mogen opzoeken, allemaal uit angst voor uitsluiting. Wat zit dat diep diep geworteld.
Maar dan nu….de kinderen…. 
Ik heb nog wel woorden over om het over de kinderen te hebben.
‘We’ laten kinderen meedoen met een medisch experiment ….
Een medisch experiment waarvan niemand de gevolgen voor langere termijn weet …
De gevolgen die nu al wel bekend zijn worden niet getoond in de media…
Niet voor hun eigen gezondheid, maar om dat van anderen te ‘beschermen’….
Kinderen massaal injecteren met een experimenteel GEN-therapie…
En dat niet alleen, we leggen deze keuze, deze moraal, ethische, onacceptabele ‘keuze’ in de handen van de kinderen.
We gooien ze te grabbel aan de druk die wordt uitgeoefend vanuit school, vrienden, media en de staat.
We creëren een conflict tussen ouders en kinderen, want als kinderen zich wel willen laten prikken en ouders willen dit niet, dan ligt de eindverantwoordelijkheid bij de kinderen. Of dit nou wel of niet juridisch mogelijk is, dit is werkelijk crimineel.
We houden ze een worst voor, want dan hoeven ze niet zo vaak te prikken als ze een leuk uitstapje hebben…STOP GEWOON MET DIE FUCKING NIET WERKENDE MISSELIJKMAKENDE TESTEN!
Kinderen blootstellen en medeverantwoordelijk maken voor de gezondheid van de volksgezondheid, kan niet, dit mag niet, dit vind ik een grote schande!
Laat volwassen mensen weer werkelijk volwassen worden. Leer ze hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, hoe ze zich moeten voeden, hoe ze kunnen zorgen voor hun eigen immuunsysteem.
Stop met het produceren van troep, stop met het spuiten van gif, stop met alle chemische rommel in producten, stop met het op grote schaal mishandelen van dieren en geef kleinere boerderijen een kans om weer gezond te worden.
Stop met kinderen indoctrineren op school en als je denkt dat ik overdrijf, neem eens de tijd om in de schoolboeken van je kinderen te lezen.
Laat kinderen weer kind zijn
En bovenal, laat de kinderen met rust.
Oftewel, ik heb een blaasontsteking. Ik voel zo’n diepe woede in mezelf als ik denk aan alle kinderen en jongeren die op schandalige manier onder druk worden gezet om een prikje te nemen.
Ik voelde al ongekende boosheid bij het zien van kinderen met een mondkapje op, voor mij rede genoeg om onze kinderen thuis te houden en uiteindelijk naar een andere school te laten gaan.
Als ik lees, hoor en afbeeldingen zie van kinderen die getest worden lopen de rillingen over mijn lijf, ik word er werkelijk onpasselijk van.
Gezonde kinderen injecteren en onderwerpen aan een medisch experiment ontsteekt in mij zo’n woede, zo’n onmacht. Dat ze het dan ook nog eens zelf mogen beslissen….het is misdadig. Kinderen mogen nog helemaal niks zelf beslissen op die leeftijd en nou mogen ze wel het laatste woord hebben over een prik waarvan niemand de gevolgen kan overzien? Schaamteloos worden alle truccen uit de kast gehaald om het zo normaal mogelijk te doen lijken. Ze worden als helden onthaald, want ze doen het voor hun medemens. Dat verdient een dapperheidsdiploma…
Al die woorden die ik naar me toe gekregen heb, dat ik overdrijf en het allemaal wel meevalt…
Dat testen, ach voelen ze niks van,
Prikje, neehoor, ik heb helemaal geen last of klachten, ik heb er goed over nagedacht en tja, ik wil toch gewoon op vakantie, ik heb geen zin in gezeur op mijn werk, mensen hebben er behoefte aan dat ik me heb laten prikken…
Dat ik het me niet zo moet aantrekken, want ik verander de wereld toch niet…
Dat ‘ze’ gewoon hun best doen en ook niet beter weten…
Dat ik zo extreem ben in mijn denken en voelen…
Hoe het toch komt dat ik zo verandert ben….
Ik ben niet verandert, ik ben dichter bij mezelf gekomen. Ik voel vooral ongeloof dat mensen meedoen aan een medisch experiment
Mensen die altijd bezig zijn met gezonde voeding, homeopathie, hun immuunsysteem…
Mensen die A zeggen en leven en als het erop aankomt toch B doen…en dat dan rond praten voor zichzelf en mij gaan uitleggen….
Het maakt me PIS-nijdig en als ik die boosheid wil uiten kan hij niet ontvangen worden.
Ik voel nu ook wel, het heeft geen zin meer…boosheid geeft nog meer vluchten bij de ander, oeverloos blijven praten over kost mij teveel energie, …. En daar is genoeg van verspild.
We gaan een nieuw avontuur beginnen. Ik snak naar ruimte, naar de natuur, naar zelfvoorzienend leven…
Naar het leven zoals ik dat in mijn dromen voor me zie, een vrijstaand boerderijtje met diertjes om me heen, zorgeloze kinderen die veel buiten spelen, samen met Rogier een nieuwe, ontspannen, creatieve plek creëren.
Hongarije, here we come….
Synchroniciteit
Soms valt er iets op zijn plaats. En als het eenmaal valt dan lijkt het er altijd al te zijn geweest, dan kan je het niet meer wegdenken. Nou heb ik het over iets groots, ik heb het over emigreren.
Afgelopen dagen waren niet makkelijk. We gingen allebei door een energetisch familie stuk, zo voelde het…Ik bleef maar in cirkels draaien en dat wat ik wilde leek de ander niet te willen en vice versa. Herken je dat, dat het lijkt alsof je een andere taal bent gaan spreken en elkaar niet meer verstaat? Elke keer wilde ik het toch weer proberen, maar het stokte, iets paste niet, klikte niet. Pijnlijk voor beide partijen. Ik ‘moest’ iets doorsnijden, snijden kan alleen met iets scherps….wat een k*t gevoel sindsdien, zo’n knoop in mijn buik…liefst kom ik dan gelijk met hangende pootjes terug om weer harmonie te scheppen, dit keer heb ik het gelaten, ben erbij gebleven, ben er juist met mijn aandacht heengegaan. Allerlei gedachten, herinneringen kwamen naar boven en ook verdriet en ongeloof. Hoe kan het nou toch dat ik (voor mijn gevoel) iemand niet kan bereiken? Ik liet het zijn en toen kwam er opeens rust, daarmee ook weer ruimte…zonder dat ik de ander hiervoor nodig heb gehad, die heeft zijn eigen proces hierin.
De synchroniciteit met R viert hoogtij. De stroom neemt ons mee….
Het klopt…
Steeds dezelfde woorden, dezelfde redenaties, dezelfde gedachten en we lijken ook allebei door een familie karma te bewegen.
Dit land wat onze aandacht trekt geeft zoveel positieve vibes. Ik ben er nog nooit geweest….
En toch klopt het…
Zoveel gelijkgestemden online die daar al wonen of daar nu ook naartoe gaan…
Ik heb er zin in, ruimte, natuur, vriendelijkheid, goed onderwijs, weer iets opbouwen…
Met mij wel, alleen doen andere mensen zo raar.
Ik maak me zorgen over alle mensen die zich laten ‘vaccineren’, maar ik voel ook een gelatenheid wat dat betreft.
Ik voel me levendiger dan ooit, ik schrijf veel.
‘Daar moet je je niet aan ergeren joh, trek je er gewoon niets van aan. Ik heb dat vaccin ook genomen, ik weet wel dat de farmaceuten daaraan verdienen, maar eer onze gezondheidszorg veranderd zijn we een eeuw verder. Ik weet ook wel dat het niet werkt, maar mensen om me heen hebben er behoefte aan dat ik me laat vaccineren….
Ga niet de strijd aan, blijf bij jezelf, want jij zit met de stress en het probleem is pas opgelost als iedereen dat wil’
Bijzonder dat, zorgen maken over, gelijkgetrokken wordt met: ‘ergeren’.
Bijzonder dat gelatenheid voelen, vertaald wordt als ‘strijden’…
Bijzonder dat mijn gevoel van levendigheid totaal genegeerd wordt.
Bijzonder dat iemand een ‘vaccin’ neemt, omdat de ander die behoefte heeft…
Bijzonder dat iemand dit wel ziet als probleem, maar toch over zijn grens laat gaan.
Bijzonder dat iemand het niet nemen van een vaccin gelijktrekt met ‘strijden’.
Als ik mijn vuur toon is dat too much en roept men dat ik mijn eigen huid nog verbrand,
Als ik mijn verdriet toon, moet ik niet zo overdrijven, valt het allemaal wel mee,
Als ik positiviteit en vertrouwen toon, dan ziet de ander het somber in,
Als ik scherpte toon, dan heeft iedereen nou eenmaal een andere mening en moet ik dat respecteren….
Dit maakt gesprekken zo vermoeiend. Als ik eerlijk naar mezelf kijk deed ik dit een jaar geleden ook, en dan vooral naar mijn partner. Steeds met een tegenovergestelde energie reageren. Wat heeft het veel gesprekken, geduld en introspectie nodig van beiden.
Ik deed dit om mijn hersenspinsels te testen op de ander, vanuit een soort wantrouwen. Ik speelde de advocaat van de duivel om mijn eigen spinsels te onderzoeken. Ik deed dat wel met de behoefte om de ander te willen begrijpen en vooral ook mezelf. Ik was en ben bereid in mezelf te duiken en te onderzoeken wat er in mezelf gebeurt. Ik heb hier steeds meer helderheid op gekregen.
Het punt is nu dat anderen dat nu bij mij doen. Het voelt een beetje alsof ik hun geweten ben en zo gaan mensen als vanzelf zich verantwoorden, ze willen hun keuzes voor zichzelf rondbreien. Zien mij nu als die strenge, oordelende vrouw en hebben het gevoel niks meer goed te kunnen doen. Wat ik ook doe of zeg, hoeveel mooie woorden ik ook uitspreek, het maakt niet uit.
Ik weet inmiddels heel goed wat mijn grenzen zijn, waarop mijn keuzes gebaseerd zijn, welke spinsels ik nog heb, in welke valkuilen van mezelf ik soms nog trap, wat klopt en niet klopt voor mij etc. Door dit te leven, uit te spreken, lijken veel mensen zich ongemakkelijk te voelen in mijn aanwezigheid. Zo voelt het althans. Ze gaan mij dan sussen, zeggen dat ik vooral om mezelf moet denken, dat ik maar weer contact op moet nemen als het weer goed met me gaat, ‘doe nou maar rustig, doe nou maar gewoon mee, je kan je niet overal tegen verzetten.’
Voor al deze mensen zou ik willen zeggen: kijk in de spiegel, doe je (innerlijk) werk en als je daarover wilt delen, voel je welkom, fijn, je bent niet alleen…
23-6-21
no©2024 or any other year