Tijdens mijn opleiding tot hulpverlener leerde ik dat je de ander niet kunt ‘helpen’, maar wel kunt ‘ondersteunen’. Mensen ondersteunen, zelfredzamer maken. Ik leerde een hele andere kant van de samenleving kennen, mensen die leven in armoede. Niet alleen qua geld, maar ook qua scholing, zelfbewustzijn op gebied van voeding, gezondheid, opvoeding e.d. Ik zag het overlevingsinstinct. Ik heb me vaak machteloos gevoeld. Jonge kinderen met ADHD, aan de ritalin en tegelijk thuis volop red bul drinken en chips als lunch….ondertussen wanhopige ouders die proberen hulp te krijgen vanuit de jeugdhulpverlening, maar op een ellenlange wachtlijst komen. Dan kom je bij een hulpverlener, maar die wil vooral diagnoses stellen. Met een diagnose kom je weer in aanmerking voor verdere hulp….Ondertussen komt er niemand voor langere tijd thuis in het gezin, om ouders te leren hoe ze ook kunnen omgaan met hun kinderen. Om te leren over gezonde voeding. Als ze al iets horen over voeding komt het vanuit het consultatiebureau en daar komen ze niet verder dan de schijf van 5….

Zelfs in het kinderziekenhuis waar ik heb gewerkt kreeg een kind met obstipatie gelijk medicijnen. Niemand kwam op het simpele idee om meer vezels aan het dieet toe te voegen of andere voedingsmiddelen die helpen bij een moeilijke stoelgang. De ouders die hier al  iets over riepen werden als ‘lastig of betweterig’ bestempeld. Ouders met een eigen mening, phoe, lastig!

Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee natuurlijk niet. Respect voor alle artsen, verpleegkundigen, hulpverleners die de uitzondering op de regel zijn. Mensen die leven vanuit hun hart en vooral het ‘goede’ willen doen met zoveel liefde en compassie voor hun medemens. Stuk voor stuk mensen waar ik oprechte gesprekken mee heb gehad over werken in een systeem wat niet deugd.

Ik liep elke keer tegen de beperkingen aan van het systeem ‘hulpverlening’. Ik was meer bezig met het volgen van alle regeltjes, registreren, wat mag wel en vooral niet…dan dat ik daadwerkelijk tijd had om er te zijn. Als ik iemand wilde doorverwijzen naar een daadwerkelijk geweldige kindertherapeut waarin het hele gezin centraal staat ging het vooral om de vraag: ‘wordt het vergoedt’? Hoe kan het dat het altijd over geld gaat, zelfs wanneer er een kind in nood is?

Ik voel compassie voor mijn medemens. We maken allemaal dezelfde reis, ieder op zijn eigen unieke manier. Daarom ben ik ook hulpverlener geworden, om een stukje mee te kunnen reizen en de ander te inspireren en zelf ook weer te groeien. Het is een wisselwerking. Een uitwisseling van energie, van echte aandacht, waardoor er heling kan zijn.

Mensen ondersteunen in hun reis, ja, ik voel de roeping….ik voel mijn daadkracht, ik voel mijn draagkracht. Ik kan erbij blijven in de meest urgente situaties. Ik heb mogen ervaren en doorvoelen hoe het is als een kind sterft, een kind lijdt, een volwassene lijdt. Ik kan aanwezig blijven bij diepe pijn, machteloosheid, boosheid, woede en frustratie. Ook bij diepe schaamte….ja, het mag er allemaal zijn…in stille verwondering en geloof van de veerkracht van de mens…