De zon is mijn grootste vriend deze dagen…In Schiedam had ik altijd gemengde gevoelens als de zon weer zijn intrede deed…ik miste dan zo ontzettend een tuin, voelde me opgesloten binnen, wilde de tuindeuren open kunnen zetten, kinderen in en uit…Uiteraard relativeerde ik dat altijd, want wat had ik nou te klagen met zo’n mooi groot huis met dakterras notabene…
Nu, in ons kleine onderkomen, kan ik die deuren wel openzetten, speeltuintje voor de deur, vogeltjes en eekhoorntjes om ons heen, een prachtig natuurgebied om de hoek, werkelijk een verademing. Ik neem zo nu en dan een korte duik in het ijskoude meer, verfrissend, helend en uiteindelijk verwarmend…
Toch, als vakantie vieren voelt het hier zeker niet. Als ik een mail krijg van de school van de oudste waarin ze vermelden dat de oh zo sociale leerlingen geld in gaan zamelen voor Oekraine moet ik me beheersen om niet te reageren…ik heb inmiddels geleerd dat dat geen enkele zin heeft. Ben ik dan zo ontzettend asociaal, want het ‘goede doel’ steunen is toch zeer bewonderenswaardig? Tja, ik ga hier geen inhoudelijk betoog schrijven over de propaganda die ze nu weer over ons uitstorten en waar velen in mee gaan, ik ben geen kenner, ik kijk echter verder dan mijn neus lang is….wijzer geworden na een gecreëerde ‘gezondheidscrisis’… Mocht je dit lezen en denken dat ik nu wel heel extreem ben om überhaupt maar te denken dat ik pro Rusland zou zijn nodig ik je uit om eens een vraag te stellen…
Terug naar de zon…
Dat doe ik een aantal keer per dag…de ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Steeds weer terugkeren naar het licht….Muziek helpt en lekker koken helpt en een stomme Zweedse puzzel maken helpt….samen op de bank ’s avonds mooie muziek luisteren en knuffelen met mijn geliefde helpt…
Wat geniet ik ook van mijn mooie kinderen die ook genieten van buiten zijn, stokken worden geslepen, speren geworpen, basketballen, pingpongen, spelletjes doen…
Het helpt me ook om zo nu en dan iets te lezen van andere mensen die zo realistisch kunnen aanschouwen en tegelijkertijd gestopt zijn met meedoen en genieten van de kleine dingen in het leven. Een hobbelige weg, vol kuilen en gaten, maar wel een bevrijdende weg. Zo volg ik Koert Krouwel op vriendenplek, hij woont in een caravan en schrijft elke dag een stukje. Hij is niet bang om soms zijn zwaarmoedigheid te tonen … rauw, gewoon zoals het voelt…het niet vergoelijken of bedekken…
Ik heb vorige week met R wat podcasts opgenomen, hij heeft mij geïnterviewd over het thema ‘opvoeden’ en ik heb hem geïnterviewd over het thema: ‘ontwaken’…geeft een fijn gevoel, iets met de wereld delen vanuit een bescheiden, liefdevol hart….
