Toen ik R. ontmoette schreef hij in zijn eerste mail aan mij dat hij niet ‘geloofde’ in lange relaties, oftewel hij was er niet klaar voor en waarschuwde mij dat ik niet teveel moest verwachten.
Als ‘stier’ had hij me geen groter plezier kunnen doen. Dit gaf me precies de uitdaging, de rode lap, waar ik op hoopte. Ik dacht bij mezelf: ‘dat zullen we nog weleens zien’….wat dat betreft had ik behoorlijk wat zelfvertrouwen…
Met mijn mate van zelfverzekerdheid heb ik me ook vaak te overmoedig opgesteld trouwens. Als ik dan ergens niet uitkwam of ik was vastgelopen vond ik het lastig om hulp te vragen, want ik kon tenslotte alles zelfstandig…
Als ik terugkijk heeft mijn zelfverzekerde houding me ook veel opgeleverd. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn rijbewijs in 1 keer zou halen, toetsen op school, ik wist heel goed hoe ik een geweldig werkstuk moest schrijven, hoe te reflecteren op mezelf, wat de leraar wilde horen en lezen. Ik wist ook veel mannen om mijn vingers te winden. Ik wist dat aantrekkelijkheid alleen op den duur te saai zou zijn en pakte ze vooral in met mijn eigenzinnigheid, diepzinnige vragen, scherpe analyses. Ik verwachte behoorlijk wat van anderen en van mezelf.
R. spiegelde dit en gaf me een (lekker) koekje van eigen deeg. Gister vond ik mijn dagboek van de eerste periode met hem. Wat heb ik me vaak klein gevoeld, onzeker, bozig, gefrustreerd. Bij hem werkte mijn gebruikelijke houding niet, hij was niet openlijk onder de indruk. Hij daagde me uit om het laagje onder mijn ‘houding’ te laten zien. Tegelijkertijd bood hij een gevoel van veiligheid, juist omdat hij me ‘doorzag’ voelde hij veilig. Ik kon echt mezelf zijn, zonder restricties.
Hij daarentegen was vrij gesloten. Waar ik alle emoties regelmatig in hoog afwisselend tempo liet zien bleef hij op de vlakte. Door mijn openheid en wil om mezelf te leren kennen opende hij ook steeds meer. Zo bloeiden we allebei op en het was al gelijk helder, we kozen hierin niet de makkelijkste weg.
Zo ook deze periode…die zeer zeker als een belangrijke dan wel de belangrijkste periode in de wereldgeschiedenis te boek zal staan.
Het moeilijkst vind ik het zoeken naar rust in het hier en nu. We leven al een hele poos een leven wat niet meer past bij hoe we wonen. We wonen in een groot, duur, mooi huis, maar leven een soort off grid leven in de stad. Het huis is te groot geworden voor onze manier van juist ‘kleiner’ leven.
Onze kinderen geven we momenteel thuisonderwijs, terwijl ik ze dolgraag op een leuke school zou zien met vrienden en alles wat erbij hoort. Ik genoot altijd van het halen en brengen naar school, het ritme wat het geeft, de sociale contacten, de terugkerende feesten, ik genoot ook van werken, een eigen leven naast het gezinsleven.
Gister hebben we ademwerk gedaan. Ik en de oudste, later kwam de middelste er ook bij omdat ze wakker werd van de harde muziek…Vlak daarvoor hadden de oudste 2 een (Osho) kaart getrokken, wat prachtig aansloot bij hun en mijn thema’s. Het ging voornamelijk over denken dat je niet vrij bent en aan de ketting ligt, maar ondertussen is het slot open en ligt alles open. Alle gedachten rondom hoe ik het zou willen en de onrustige gevoelens die dat teweegbracht voelde ik in mijn benen. Ik liet ze los, ademden ze los, trilden ze los.
Stoppen met denken aan hoe het was, hoe het hoort, wat naar beneden trekt, wat zwaar maakt. Maar meer visualiseren van een zonnige toekomst.
Hoe ik een wereld zie zoals hij kan zijn. De wereld op haar mooist, efficient, liefdevol, een plek om te leren, te groeien, te verbinden, te rusten, te genieten…maar ook om alles van het menselijke aspect te ervaren, ook heftige emoties zoals rouw, verlies, pijn, verdriet en boosheid. Dit alles in openheid en transparantie. Waar je de tijd krijgt om te rouwen, waar boosheid niet opgekropt hoeft te worden, verdriet niet ingeslikt.
Ook nu helpt de rode lap mij. Soms ben ik mijn eigen rode lap. Dan word ik zo boos op al mijn stemmetjes die zeggen: ‘het gaat niet goed M, je moet nu toch echt een plan hebben, het lukt je nooit om een huisje te huren op een fijne plek, het lukt je nooit om werk te vinden, het lukt je nooit om voor jezelf te beginnen, hoelang hou je jezelf nog voor de gek.’
De stier in mij briest en stuift op deze gedachten af, hij verpletterd ze en denkt: ‘dat zullen we nog weleens zien’!!!!
